Het Waterloo van Griekenland

[Hans 89]

Reisdoel: Griekenland
Route: Richting het zuiden. Geen route gemaakt, maar thuis een aantal punten/bezienswaardigheden gemarkeerd waar ik langs wil rijden, o.a. Srebrenica, Butrint, Plitvicemeren, Meteora, Monte San Michele (Italië), route daartussen maak ik ter plekke.
Tijd: Ik heb zowaar 4 weken vrij gekregen op mijn werk, dat wordt dus lekker veel binnendoor rijden.
Kaarten + GPS: Kaarten van Freytag & Berndt, complete Balkan schaal 1:150000 en 1:200000 + GPS Garmin ExtreX Vista met Open Street Map kaarten.
Overige voorbereiding: Alle actuele wisselkoersen genoteerd, alle ambassades genoteerd met adres en telefoonnummers, groene kaart + overige papieren gecontroleerd, motor beurt gegeven, gps bestand gedownload met heel veel campings.
Motor: Honda CB500 van 1995
Bagage: 2 zijtassen, 1 roltas, 1 tanktas en een camelbag
Zijtassen gevuld met div kampeerspullen zoals stoeltje, kookspullen etc, set schoenen, toilettas + handdoekjes, wat klein spul zoals zonnebrand, muggenspray, opladers elektrische apparatuur, lectuur. Roltas gevuld met tent, slaapzak, matje, kussen en wat kleding. Tanktas gevuld met kaarten, camera, gereedschapssetje en divers klein spul.


Dag 1 - Maandag

Deze ochtend ben ik rond een uur of 7 wakker en begin met een goed ontbijt. Na het ontbijt begin ik met mijn spullen pakken, aangezien ik nog niks klaar heb staan. Aan de hand van een paklijst die ik na de afgelopen reizen heb samen gesteld, pak ik mijn spullen in. De zijtassen van Ortlieb heb ik net nieuw, dus moet ik even kijken hoe deze het ingepakt moeten worden. Ik heb al gekeken hoe ze op de motor moeten, dus daar hoef ik niet meer naar te kijken. Rond een uur of 9 staat de motor compleet bepakt om te vertrekken. Ik stel de GPS in op München en na een groet vertrek ik net iets over 9 uur op weg naar het zuiden.

Plan voor vandaag is om ergens (voor)bij de München uit te komen zodat ik dinsdag Oostenrijk in kan rijden. Ik ben gelukkig wat later vertrokken en kan op de ring Antwerpen lekker doorrijden. Voor ik er erg in heb rijd ik net boven Maastricht Nederland weer en ook al weer heel snel eruit. De lucht begint helaas te betrekken en al gauw komen de eerste druppels naar beneden. Bij een benzinestation trek ik snel mijn regenpak aan en trek een hoes over mijn tanktas. Hoe verder ik Duitsland in rij, hoe meer ‘Baustellen’ ik tegenkomen, de Duitse autobahn is bij mij ondertussen synoniem geworden voor ‘Baustellen’. Ook door de stromende regen schiet het niet en kom dus ook diverse keren in de file terecht, op sommige plekke is het gewoon een complete chaos. In Duitsland hebben ze ook van die geniale betonwegen en soms zie je door opspattend water nog maar net je voorganger. Ondertussen voel ik het onder mijn oksel aardig vochtig worden en constateer bij een tankstation dat er een grote scheur in mijn regenjas zit. Deze repareer ik ter plekke met een aantal tiewraps zodat de scheur niet groter wordt, daar zal ik op een later moment maar even naar kijken. Onderweg wordt er nog vanuit een auto naar me gegroet en snap niet waarom dit is, 's avonds begrijp ik waarom, ik ben gespot door iemand van het motor-forum.nl
Rond een uur of half 7 ben ik nog maar net voorbij Stuttgart en besluit iets te eten gaan halen. Na het nuttigen van een pizza rijd ik weer de snelweg op richting München, de regen is alleen maar erger geworden. Mijn regenpak houd ook weinig water meer tegen en het is ondertussen via de bovenkant ook al mijn bergschoenen in gelopen. Rond een uur of 9 ben ik het zat en rij bij de eerste beste afslag de snelweg af. Ik kijk in de gps of er iets van een hotel of b&b in de buurt is en warempel er is een op 800m. Aangekomen bij het hotel ziet dit er best luxe uit, de eigenaar komt al naar buiten en hebben ze nog 1 kamer vrij, dat is precies genoeg voor mij. De motor en natte spullen kunnen in de privé garage, prima service zo. Na een warme douche, geniet ik in de bar nog van een, hoe kan het ook anders, Paulaner Weissbier. In de bar liggen ook wat foldertjes van bezienswaardigheden en attracties in de buurt en daar zit ook een foldertje van concentratiekamp Dachau bij. Het hotel ligt op steenworp afstand van het kamp en ik wil daar nog steeds een keer naar toe, daarom besluit ik om de volgende ochtend dus eerst naar Dachau te gaan.
Deze dag geen foto's gemaakt.

Dag 2 – Dinsdag

Ik word rond een uur of 7 wakker en de regen zeikt nog steeds naar beneden, sinds gistermiddag dus niet meer droog geweest. Aangezien het kamp pas om 9 uur open gaat, besluit ik lekker rustig aan te doen en ga op het gemak ontbijten. Na een goed ontbijt pak ik al mijn spullen en maak de motor weer gereed voor vertrek. Na het afrekenen stap ik op de motor en rijd weer de verregende Duitse wereld in. Ik volg de borden Dachau en al gauw rijd ik het stadje binnen en na het volgen van de borden “KZ-Gedenkstätte Dachau” sta ik al snel op de parkeerplaats. Ik mag mijn motor gratis voor het hokje zetten waar de parkeerwacht zit en  mag mijn helm en jas binnen leggen. Aangezien het nog steeds regent besluit ik mijn jas aan te houden. Wanneer ik de parkeerplaats op loop, staat deze al helemaal stampvol met auto’s, campers en touringcars, dat belooft nog wat met drukte. Aangekomen bij de ingang is het een drukte van jewelste, ik hoor allerlei soorten talen, zie veel schoolklassen en ook heel veel Aziaten. De toegang is gratis, maar ik besluit wel een audioguide te huren. Ik heb gisteravond op de hotelkamer nog wat info gelezen over het kamp op mijn hotelkamer, dus heb gelukkig al wat voorkennis. Dit concentratiekamp is één van de eerste grootschalige kampen opgericht door de nazi’s en is toonaangevend geweest voor inrichting en gebruik van de andere kampen, een soort prototype. Ik had op het internet al gelezen dat er ook een route loopt vanaf het voormalige station tot aan het kamp. Ik besluit eerst deze route te volgen en sta al snel weer buiten het kamp. Langs de route staan diverse informatiepanelen en zo loop je oa langs het voormalige SS kamp waar nu de oproerpolitie zich heeft gevestigd.



Na deze route bezoek ik het daadwerkelijke kamp, waar het erg druk is.
Ik bezoek het kamp aan de hand van de audioguide en krijg daarbij een goed beeld van de gruwelen die zich hier hebben afgespeeld. Wanneer ik weer richting de parkeerplaats loop zie ik dat het al tegen 14 uur is en dat er dus al buiten aan de straatkant geparkeerd word. Ik haal mijn motor op en bedank de parkeerwacht voor de service en rij het stadje in op zoek naar een lunch. Tijdens het eten van een broodje pak ik de kaart erbij en stippel een beetje de route uit voor de rest van de middag. Ik wil uiteindelijk in de hoek Italië en Slovenië uitkomen en besluit om Oostenrijk te doorkruisen over de Grossglockner Hochalpenstraße, dus vandaag richting Zell am See. Vanaf Dachau pak ik weer de snelweg om rond München te rijden en net voor de Oostenrijkse grens verlaat ik deze. De regen is overgegaan in buien en de temperatuur begint ook al enigszins wat op te lopen. De eerste hoge bergen worden al zichtbaar en ondertussen is het droog geworden, precies op tijd want nu komen de leuke weggetjes. Ik rijd binnendoor Oostenrijk, ik geniet van de omgeving en verbaas me wederom over de vele toeristen die hier rond rijden, is ook al weer 4 jaar geleden dat ik hier was.

In Zell am See haal ik nog een bak koffie en neem het besluit om richting een camping te gaan, zodat ik morgenochtend de Hochalpenstraße op kan. Ik haal nog snel wat boodschappen en daar zie ik de eerste toeristische motorrijders in Oostenrijk. In de GPS zie ik een camping staan die aan de rand van het meer ligt en rijd die kant op. Aangekomen op de camping, instaleer ik me op het trekkersveldje en maak iets wat op nasi lijkt, er zat in ieder geval kip, rijst en groente in. Helaas begint het ’s avonds weer te regenen, maar gelukkig hebben ze een centrale trekkersruimte op de camping. Deze zit helemaal afgeladen met een grote groep fietsers en het is echt een kippenhok. Daarom besluit ik maar buiten een onder een afdak te gaan zitten waar ik nog wat lees en de route voor de volgende dag bekijk. Rond een uur 10 besluit ik naar mijn tentje te gaan en ben al heel gauw vertrokken.

[Hans 89]

Dag 3 – Woensdag

De fietsers zijn al rond 6 uur bezig met het afbreken van hun tentjes en maken daarbij ook het nodige geluid, jammer dat ze geen rekening houden met andere kampeerders. Omdat ik toch al wakker ben besluit ik ook om op te breken. Ik maak een bak koffie en tijdens het ontbijten begin al met wat spullen op te ruimen. Aangezien ik vakantie heb, doe ik alles op het gemak en maak nog een bak koffie. Rond half 8 staat alles klaar om vertrekken en begint  het ook weer te miezeren. Het is ook erg bewolkt, jammer want dat betekend dat je weinig zicht hebt wanneer je hoog de bergen in gaat. Wanneer ik van de camping af rijd, stuit ik al snel op de borden die me naar de Hochalpenstraße geleiden. Aangekomen bij de tolpoortjes moet ik de nodige euro’s afrekenen en krijg ik van de bediende de waarschuwing mee dat ik voorzichtig moet rijden ivm gladheid en mist. Een paar jaar geleden ben ik al eens over de weg gereden en vond het toen een schitterende weg in een prachtige omgeving, hopelijk dus nu ook. Al snel zit ik in de eerste haarspeldbochten, maar doorrijden zit er niet in want soms is het zicht niet meer dan 15 m. De dichte mist heeft op deze manier wel iets mystieks, maar is ook wel link want ik rijd bijna bij een haarspeldbocht rechtdoor.

Het is gelukkig niet druk en  passeer op mijn weg naar boven, maar een handjevol fietsers en een touringcar. Onderweg trekt de lucht heel af en toe open en kan ik wat verder zien. Bij de afslag naar de Edelweißspitze besluit ik om deze ook nog even mee te pakken, aangezien je als motorrijder daar geweest moet zijn als je de Hochalpenstraße rijdt. Over de zeiknatte klinkertjes met een zicht van nog geen paar meter rijd ik naar boven, waar ik uiteindelijk een fantastisch uitzicht heb, niet dus.


Na een paar foto’s en een sticker te hebben geplakt op het bord ga ik weer naar beneden en vervolg mijn weg. Nu begin ook de eerste sneeuw tegen gekomen en op sommige plekken lig t nog een behoorlijke laag.

Wanneer ik richting Hochtor rijd begint het weer op te klaren en als ik de tunnel door ben is het aan de andere kant al een heel stuk beter. Bij Hochtor wordt ook een sticker geplakt en wat foto’s gemaakt en ga ik op weg naar de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe, hier ben ik al eens eerder geweest en hebben toen de afdaling gemaakt naar de gletsjer. Op de weg naar de Höhe is het ook veel drukker dan op het andere  gedeelte en hier kom ik ook meerdere motoren tegen. Het weer wordt steeds beter en het uitzicht ook, zodoende stop ik een aantal keer voor wat foto’s. Aangekomen bij de Höhe is het best wel fris, het is rond de 5°C, dus dat is best logisch. Ik loop een rondje en maak ondertussen wat foto’s.

In het restaurant neem ik de bekende Oostenrijkse “apfelstrudel mit vanillesoße” en bekijk op de kaart de route voor de rest van de dag. Vanaf de Hochalpenstraße rijd ik richting de Italiaanse grens waar ik deze wil passeren via Plöckenpas. Onderweg maak ik nog wat foto’s en een Nederlandse motorrijder heeft precies hetzelfde idee. Na een korte maar leuk praatje met interessante tips vervolg ik mijn weg. De weg naar de pas is niet heel spectaculair, maar het weer wat nu echt goed begint te worden maakt heel veel goed. Boven aangekomen maak ik snel een foto bij het grensbord, wanneer mijn aandacht wordt getrokken door een monument. Dit monument is opgericht voor de strijd die hier is geweest tijdens de eerste wereldoorlog. Daar moet ik uiteraard een foto van hebben voor de Oude Brikken Landmarkrally. Ik markeer de coördinaten in de gps, zodat ik deze achteraf makkelijk kan terugvinden wanneer ik de foto indien voor de punten. Op de pas wissel ik ook gelijk mijn kaart in voor die van Slovenië, aangezien hier ook het stuk Italië op sta waar ik nu doorheen rijd. Vanaf de pas rijd ik Italië in en zie op een thermometer dat de temp is opgelopen naar 25°C, eindelijk zomer weer. Hier worden ook de eerste navigatiefouten gemaakt, ik ben gewend om met kaartschalen van 1:500.000 te werken, maar deze kaart is 1:150.000 en rijd daardoor 2 keer de weg voorbij die ik moet hebben. Nadat ik de gps erbij heb gehaald kom ik uiteindelijk op de goede weg uit. De omgeving is werkelijk waar erg mooi en ik geniet ook volop van het prachtige weer.

Omdat ik trek begin te krijgen ga ik op zoek naar een winkel of terras en stuit al snel op een winkelcentrum. Hier koop ik een paar broodjes en beleg en eet deze op de parkeerplaats op. Hier is lekker warm en kan alles eindelijk een beetje drogen van de afgelopen dagen.

Vanaf hier wil ik naar Slovenië, omdat ik in de laatste Promotor een stuk heb gelezen over de eerste wereldoorlog in Slovenië. Ik heb op de kaart gezien dat er een weggetje, de Sp76, die kant op gaat waar een groene streep langs loopt. De toegang tot deze weg is wat lastig te vinden, aangezien er niks wordt aangegeven. Er komen 2 Italiaanse motorrijders langs die een weggetje inslaan waar ik aan voorbij gereden zou zijn en volg hun. De gps bevestigd dat ik nu op de SP76 rij en in tegenstelling tot de andere wegen is het hier heerlijk rustig. Ik rijd een kloof/dal in en op sommige plekken zijn de zijkanten zo steil dat de ontvangst van de gps weg valt. Het asfalt is ook van een redelijke kwaliteit en ik kan dus lekker sturen en geniet van de omgeving. Wanneer ik voorbij Lago Del Predil ben sla ik af naar de Sloveense grens. Hier rijd ik weer een stuk omhoog en stuit op een oud bouwwerk, aan de bouw en oudheid gok ik op een batterij of fortificatie uit de eerste wereldoorlog. Ik loop naar binnen en maak een rondje, maar nergens iets te vinden wat duidelijk maakt wat het precies is. Ik maak ook weer een foto voor de landmarkrally en noteer de locatie, zodat ik achteraf kan opzoeken wat het precies is.

Bij de grens met Slovenië plak ik weer een sticker en maak foto’s en vervolg mijn weg. Ik volg de weg langs de rivier de Soca en constateer dat Slovenië mij wel bevalt, veel rustiger en gemoedelijker als de andere Alpenlanden. In de Promotor heb ik wat gelezen over de bezienswaardigheden rondom Bovec en heb er 2 daarvan in mijn gps gezet. Als eerste kom ik bij een Italiaans ossuarium, dit een massagraf waar 7014 Italianen liggen begraven. Na het bezoek hier en een wat foto’s gemaakt te hebben ga ik op weg naar de Kolovrat. Dit is een berg op de grens met Slovenië en Italië waar in de eerste wereldoorlog het front overheen liep. Op deze locatie zijn veel restanten van de stellingen en loopgraven te vinden en op één punt hebben ze dit gerestaureerd. De gps stuurt me een klein weggetje op die heel rap naar boven loopt. Ik geniet al snel van de uitzichten en maak nog wat foto’s. Langs de weg kom ik al snel restanten van versterkingen en loopgraven tegen. Na een aantal km zie ik een informatiepaneel staan en parkeer mijn motor langs de kant. Achter het paneel zie ik nu dat daar de stellingen liggen en maak hier een rondwandeling. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en vind het ook erg interessant om hier rond te lopen. Helemaal bovenop de stellingen heb je een prachtig uitzicht en alleen daarvoor zou je het al bezoeken.


Omdat het al tegen 8 uur loopt besluit ik op zoek te gaan naar een camping. Ik kijk op de gps en zie dat er in het dal naast de Soca een aantal campings moeten zijn. Ik volg de weg naar beneden en kom onderweg allemaal bos stukken tegen waar alle bomen van geknapt zijn, zal wel een storm geweest zijn. Wanneer ik door Tolmin heen rijd is het een drukte van belang, er is een muziekfestival gaande, aan de kleding en haardracht vermoed ik dat de muziek iets van Rock of Metal is. Vanaf Tolmin rijd ik weer een stuk langs de Soca en stuit al snel op de bordjes van diverse camping. Ik kies voor Kamp Vili en via een onverharde weg rijd ik de camping op. Aangekomen bij de receptie blijkt dit het centrale punt van de camping te zijn en zitten er ook meerdere mensen. Ik word hartelijk begroet door de eigenaar en wordt door hem getrakteerd op een lokaal biertje, de camping bevalt me nu al. Hij vraagt of ik nog moet eten, want dan gaat er nog wat op de gril. Ik geef aan dat ik wel wat vlees zou lusten en weldra zit ik met een bord vol gegrilde groenten en vlees voor me, het smaakt erg goed. Wanneer ik vraag waar ik mijn tent kan opzetten krijg ik de keus om op een veldbed te slapen in de centrale ruimte. De keus is snel gemaakt en laat mijn tent lekker in mijn tas zitten. ’s Avonds is het nog super gezellig met een aantal mensen, o.a. een kopppel Nederlanders, een groepje Belgen, wat Slovenen, een Zwitser en een Amerikaan. Wanneer ik ’s avonds op mijn bed lig zoek ik op het internet nog even op wat het bouwwerk was bij Predilsattel. Mijn vermoeden was juist, het gaat om Batterij Predilsattel en is een fortificatie vanuit de eerste wereldoorlog. Na een prachtige dag val ik tevreden in slaap.

[RedRunner]

Goed bezig, Hans. Ben al benieuwd naar het vervolg.

[Ghulst]

Mooi verslag hoor. Ook ik wacht met spanning op deel 2.

[The Mechanic]

Reeds genoten van de hele mooie foto's 
Vanavond op het gemakje lezen 

[Oemoemenoe]

goed bezig Hans 

[Hans 89]

Dag 4 – Donderdag

Ik heb prima geslapen op het veldbed en ben dan ook pas rond half 8 wakker. Ik heb nog wat brood van woensdagmiddag in mijn tas zitten en dat dient samen met koffie als ontbijt. Tijdens het ontbijt bekijk ik de route voor vandaag, vandaag wil ik o.a. nog wat bezienswaardigheden van de eerste wereldoorlog bezoeken. Zo wil ik Monte San Michele, niet te verwarren met Mont Saint-Michel in Frankrijk, en nog wat dingen in de omgeving bezoeken. Rond half 9 heb ik alles klaar en na het afrekenen verlaat ik de camping. Ik volg de loop van de rivier de Soca en rijd daarbij door de Socavallei, langs deze rivier liep in de eerste wereldoorlog het front. De rivier heet in het Italiaans “ Isonzo”, vandaar dat ze het front “Isonzofront” hebben genoemd. In deze vallei zijn maar liefst 12 veldslagen geweest, waarbij meer dan 300.000 soldaten zijn omgekomen. Los van het gruwelijke wat zich hier heeft afgespeeld is de omgeving is erg mooi en de temperatuur is ook niet onaardig, ik hoop dat het vandaag droog blijft.


Vlak voor de grens met Italië kom ik nog langs een mooie brug en een informatiebord verteld mij dat dit de “Solkanski most” is. Deze brug is bijzonder door het feit hij met zijn 85 m lange boog de langste stenen brug in één boog ter wereld is. Na wat foto’s gemaakt te hebben rijd ik verder en ga de grens met Italië over. Ik stel de gps in op het eerste punt wat ik wil bezoeken en deze lijdt mij dwars door de stad Gorizia. Al snel rijd ik de stad weer uit en kom op de heuvel Monte San Michele terecht waar een leuk weggetje overheen loopt. De gps stuurt mij richting een woonhuis, waar ik zoiets heb wat heeft dat met de eerste wereldoorlog te maken. Wanneer ik goed op de gps kijk, zie ik dat ik achter het woonhuis moet zijn en zet mijn motor aan de kant van de weg. In dit bos moeten de restanten te vinden zijn van een Italiaans Artilleriefort, of op z’n Italiaans een “cannoniere”, en wat versterkte stellingen. Al snel stuit ik op wat betonnen en stenen resten en zie ook plekken waar ooit loopgraven hebben gelegen. Het is goed opletten, want alles is overgroeid en je loopt er makkelijk aan voorbij. Tussen de bosjes door zie ik uiteindelijk het fort en via een klein paadje bereik ik de ingang.


De Italianen hebben voor de bouw van diverse forten gebruik gemaakt van de rotsen wat ook hier het geval is. Na een rondje door en om het fort loop ik weer terug naar de motor, waar ik nog een informatiebord tegen kom en nog een foto maak voor de landmarkrally. De gps stuurt mij naar de andere kant van de heuvel, want hier moet een museum en wat monumenten zijn en is er ook een buitenopstelling te bezichtigen. Aangekomen bij het museum en het bijbehorende fort blijken deze gesloten te zijn vanwege renovatie, dit ivm het 100 jarige herdenken volgend jaar (oorlog is daar pas in 1915 begonnen). De buitenopstelling en de monumenten zijn wel te bezichtigen en maak daar ook rondje. Er staan diverse stukken geschut opgesteld, er zijn loopgraven en andere stellingen te bezichtigen en uiteraard een aantal monumenten.


Er staan informatiepanelen die gelukkig ook in het Engels zijn, dus kan gelukkig nog wel wat informatie mee krijgen. Van bovenaf de stellingen heb ik mooi zicht richting de bergen en aan de andere kant zie ik de Adriatische Zee, helaas is het wel heiig dus kan geen heldere foto’s maken. Wanneer ik in de schaduw nog wat eet en te drinken neem, komt er een Nederlander de parkeerplaats opgedraaid. Aan mijn Nl kenteken ziet hij dat ik Nederlander ben en hij spreekt mij aan of het hier de moeite waard is. Ik vertel hem wat hij hier kan vinden en van hem krijg ik de tip om richting Redipuglia te gaan, hier zou een immens groot massagraf moeten zijn. Ik zoek de plek op mijn kaart en stel vast dat ik dit zonder gps ook wel kan vinden. Ik ga op weg en onderweg kom ik een bordje tegen die aangeeft die aangeeft dat er in het bosje ernaast ook stellingen moeten liggen. Ik verlaat de weg en over een grindweg rijd ik het bos in.

In het bos vind een monument en een aantal versterkte loopgraven van Italiaanse zijde, later zie ik op het internet dat er ook Oostenrijks/Hongaarse loopgraven hadden moeten liggen, maar die heb ik niet gezien. Ik draai de weg weer op en al snel kom ik er achter dat ik de verkeerde weg in ben gegaan, ik rijd nu parallel aan de snelweg en had de snelweg moeten kruisen. Ik roep alsnog de hulp in van de gps en al snel zit ik wel op de juiste weg. Aangekomen bij het plaatsje Redipuglia kan je het massagraf haast niet missen, want het is echt groot, één van de grootste monumenten ter wereld.

Ik kan niet snappen dat ik hier thuis niks over gevonden en ben blij dat ik van de Nederlander de tip kreeg, anders was ik hier nooit geweest. Ik parkeer de motor op de parkeerplaats en bezoek als eerste de voormalige militaire begraafplaats die tegenover het monument ligt. Op de begraafplaats zijn een aantal stellingen en stukken geschut te zien en heel veel monumenten.


Na dit bezoek ga ik naar het monument/massagraf en lees op de borden dat hier meer dan 100.000 Italiaanse soldaten liggen begraven, daar wordt je dus even stil van. Ik loop een rondje over het monument en dit is zeer indrukwekkend als je er achter komt hoe groot het is en met de warmte kost me dat ook het nodige zweet.


Nadat ik een ijsje heb gegeten en nog een foto heb gemaakt voor de landmarkrally ga ik weer op pad, ik wil proberen vanmiddag nog in Kroatië uit te komen. Ik volg de borden naar Trieste en rijd via de kustweg die kant op, vanaf de weg heb ik een aantal keren mooi zicht op de baai van Trieste en krijg zin om te zwemmen. Met die gedachte ga ik helemaal proberen in Kroatië uit te komen en dan een camping aan de kust. Via Trieste rijd ik richting de Sloveense grens en ga deze over. Net na de grens zie ik op de kaart dat ik de snelweg moet kruisen, maar daar aangekomen is het compleet niet duidelijk hoe de wegen lopen. Ik rijd dus 2 keer de verkeerde kant op en stel de gps maar in. Deze stuurt mij een weg achterlangs een benzinestation in, waar ik zelf niet ingegaan was, maar dit blijkt dus wel de goede route te zijn, de E61 richting naar Kroatië. Deze weg is niet heel spannend, is ook aardig druk, maar het rijdt wel lekker door. Aangekomen bij de grens van Kroatië is het gelukkig niet druk en ik kan ook zo naar voren rijden. De controle stelt geen reet voor, aangezien de vrouw die mij controleerde mijn paspoort niet eens heeft open gedaan, waarschijnlijk zie ik er zeer betrouwbaar uit. Na de grens zoek ik een tankstation op, want hier is de benzine een stuk goedkoper en dat scheelt bijna 25 cent per liter. Wanneer ik weg rijd bij het tankstation begint het te regenen, ik trek mijn regenpak niet aan daar het rond de 25°C is. De weg wordt ook direct spekglad door de regen en je merkt ook direct dat de locals daar ook hun rijstijl op aanpassen. Ik volg eerst de borden Rijeka, want vanaf daar wil ik de kustweg, de D8, gaan volgen.


Het kost me heel veel tijd om voorbij Rijeka te komen en had beter buitenom de stad kunnen gaan, les voor volgende keer. Na Rijeka wordt het al weer een stuk rustiger  en stopt het met regenen, ik volg de kustweg verder naar beneden. Het loopt al weer tegen 7 uur en haal bij een supermarkt nog wat boodschapjes. Vanaf daar ga ik op zoek naar camping en dat is hier helemaal niet moeilijk, het staat hier helemaal vol met camping. Omdat er zoveel campings zijn, pak ik maar een camping waarvan de ingang er netjes en verzorgd uit zie. Bij de receptie krijg ik te horen dat ik mijn tentje gewoon ergens kan neer zetten, tenzij er een gereserveerd bordje staat. Na lang zoeken vind ik helemaal onderaan de camping, vlakbij het water een klein plekje waar precies mijn motor en tentje op passen. Ik maak wat te eten klaar en geniet van het uitzicht over het water en het eiland Krk. Na het eten trek ik mijn zwembroek aan en ga nog een lekker stukje zwemmen. Het water is mooi helder en zie ook constant vissen onder me zwemmen. Ik loop terug naar mijn tentje voor mijn camera, ik heb een onderwatercamera en ga zo nog een beetje klooien om wat vissen te fotograferen, wat enigszins lukt. ’s Avonds loop ik nog een rondje over de boulevard en drink met zicht op een zonsondergang nog een heerlijke Grapefruit Radler, dit is echt vakantie.

[Ghulst]

Dat ziet er super uit. Dat er nog zo veel 1e wereldoorlog spul her en der ligt, verbaast me. Ik had gedacht dat dat voor een groot deel wel verdwenen zou zijn.

Overigens, hoe maak jij die routekaartjes?

[Hans 89]

Vanuit Mapsource kan je een geselecteerde track of route via het tabje "Beeld" de optie aanklikken van "weergeven in Google Earth". In Google Earth een Print Screen en dan via paint het juiste gedeelte eruit knippen.

[4tm]

Ik wilde eigenlijk de vraag stellen, vanwaar de meer dan normale belangstelling voor 1e en 2e wereldoorlog. Monumenten, gedenktekens enz. enz.
Dat was me al opgevallen toen ik eerder over Auschwitz las.
Mooie combinatie, belangstelling voor geschiedenis en aardrijkskunde en motorrijden.
Het word iets duidelijker omdat ik in je tekst  obl zag staan.
Nooit hierover gehoord en/of gelezen.

Ik vind het best knap, in een vrij korte tijd zoveel km,s gemaakt met je CB
En al heel wat gezien maar wees gerust want er blijft nog genoeg over 
Een mensenleven is te kort om heel de wereld te zien.
2 weken terug was ik nog even bij de Ierse vredestoren, stukje onder Ieper , ben je ook vast wel geweest
en iets eerder bij de leeuw van Waterloo.
Best nog een steile klim voor een wat oudere bok 

[Hans 89]

Dag 5 – Vrijdag

Al vroeg word ik al wakker, omdat ze hier ook meeuwen kennen, het is rond een uur of 6. Ik start met een ontbijt en trek daarna nog even mijn zwembroek aan en neem nog even een duik. Het is nog erg vroeg en aangezien ik gisteravond wat later aan kwam moet ik nog uitchecken op de camping. Dus ik zet op het gemak nog een keer koffie en kijk naar de route van vandaag. Ik heb voor vandaag de Plitvicemeren, dit is een gebied helemaal vol met meren en watervallen, op de planning staan en wil dat lekker binnendoor doen. Om 8 uur gaat de receptie open en kan ik uitchecken en ga daarna gelijk op weg. Ik volg nog een stuk van de kustweg, die prachtig is om te rijden. Het wegdek is uitstekend, mooie uitzichten en vanwege het vroege tijdstip ook nog erg rustig.


Ondertussen passeer ik een aantal strandjes en de eerste badgasten zie ik al verschijnen. Bij Senj verlaat ik de kustweg en rijd de D23 op, deze weg loopt door de bergen het binnenland in. Op de kaart staat deze erg kronkelig aangegeven dus ik heb er wel zin. Mijn verwachting wordt waargemaakt en al snel slinger ik door de haarspeldbochten naar boven. De bergen waar ik nu doorheen rij zijn de Dinarische Alpen, deze bergketen loopt langs de Adriatische Zee door tot in het noorden van Albanië. Heel apart rijden als je vanaf het strand nog geen uur later in een compleet andere wereld rijd.


Eenmaal door de bergen heen is het spectaculaire van de omgeving verdwenen en rijd ik wat meer door heuvelland. Daardoor zitten er niet heel veel bochten meer in de weg, maar je kan wel lekker doorrijden en er valt nog genoeg te zien. In dit gebied kom ik ook meerdere huizen tegen die vol kogelgaten zitten en ook veel verlaten huizen, veelal sporen van de oorlog in 1991. Ik zie ondertussen dat de meren al worden aangegeven op de borden en dat het nog zo’n 70 km is. Lekker makkelijk, hoef ik niet zo meer op de kaart te letten en kan ik goed om me heen kijken. Het is hier ook qua verkeer ook lekker rustig en geniet zo volop. Wanneer ik de D1 richting de meren op draai, veranderd dit helemaal. Hier rijden veel meer auto’s en met name heel veel buitenlandse auto’s. Ondertussen passeer ik ook een bord dat ik het nationale park in rijd, dus het kan niet heel ver meer zijn. Aangekomen bij de parkeerplaats staat er op het bord dat motoren gratis mogen parkeren, je moet dan wel om de slagboom heen kunnen rijden. Ik parkeer mijn motor naast een Italiaanse motor op een plek waar net geen auto kan staan. Ik zet mijn bagage, jas en helm vast met een staalkabel en maak me klaar om naar de ingang te gaan. Wanneer ik weg loop komen net de Italianen aan lopen en met hun maak ik nog een kort praatje. Zij zijn op weg naar Dubrovnik waar hun dochter woont, blijven daar het weekend en gaan vanaf daar met de boot terug. Ze doen dit rondje vaker en ze blijven elke keer nieuwe dingen ontdekken. Ik wens hen nog een fijne reis en loop de parkeerplaats af. Bij de ingang moet ik bijna een half uur wachten voordat ik een ticket heb, maar gelukkig staat er iemand in de rij waar ik een praatje mee maak. Het is een fietser en hij is vanaf Frankrijk op weg naar Griekenland, hij is net afgestuurd en kon geen baan vinden en is toen maar gaan fietsen.

Eenmaal binnen is het een drukte van belang op de smalle paadjes en vlonders en op sommige plekken is het echt dringen. Het eerste stuk is erg mooi, maar ook erg druk en ik ga hier dan ook heel snel doorheen. Hoe verder ik het park in ga, hoe rustiger het wordt, hier heb je ook de mogelijkheid om wat meer te kijken en foto’s te maken. Met het ticket wat ik heb gekocht mag je ook mee met een treintje welke ik gebruik om helemaal naar de bovenste meren te gaan. Ondertussen is het ook weer gaan regenen, maar de temperatuur blijft erg hoog, dus is het goed te doen. Ik geniet volop en wanneer ik uiteindelijk weer het park verlaat ben ik al weer zo’n 4 uur verder en loopt het al halverwege de middag.




Het plan is om weer richting de kust te gaan en zie op de kaart een gele weg dwars door de bergen lopen naar Gospic, dit zou dus een verharde weg moeten zijn. Ik rijd eerst een stuk de D1 af en ook hier weer veel vervallen en/of verlaten huizen en gebouwen.


Onderweg haal ik in Ubdina nog wat te eten en gooi ik de tank vol, aangezien ik hier in de buurt maar weinig tankstations kan vinden. Een paar honderd meter voor het benzinestation zie ik een Oostenrijkse motorrijder in de berm staan. Bij navraag blijkt hij zonder benzine te staan en zijn ze maten om benzine voor hem, want het de weg loopt naar boven en duwen was niet mogelijk. Wanner ik het benzinestation in rijd staan zij net een jerrycan te vullen. Net buiten Undina rijd ik langs een militair oefenterrein waar een paar Russische T34’s bij de ingang staan, hier maak ik ook een foto van en maak me snel uit de voeten want de wacht komt direct poolshoogte nemen.

Vanaf daar volg ik de weg zoals aangegeven op mijn kaart en de weg is prima te rijden. Ik passeer een aantal dorpjes en na zo’n 20 km gaat de weg over in grind, dat staat niet zo op de kaart aangegeven. Ik controleer mijn positie met behulp van de gps en zie dat ik toch goed zit. Ik ben niet vies van onverharde wegen en neem de gok dat het bij grind blijft. Helaas heb ik verkeerd gegokt en algauw ploeter ik door blubber, plassen van 20 cm diep, zand en keien. Ik ben al een eind gevorderd en ga dus niet meer terug. De CB is niet gemaakt voor dit soort werk en  het tempo gaat hierdoor wel flink omlaag en het loopt dus al snel tegen 7 uur.


Het begint hier al om kwart over 8 te schemeren, dus ik besluit lekker te gaan wild kamperen. Ik begin uit te kijken naar een plek om te overnachten, maar de het stuk waar ik nu doorheen rijd bestaat alleen maar uit rotsen en schuine hellingen met dicht struikgewas. Wanneer ik op een stuk weg uit kom met een mooi zicht in het dal, besluit ik om op de weg te kamperen in de hoop dat er niks overheen komt. Dit lijkt me overigens vrij stug, want ik vraag me af of hier wel veel auto’s komen. Het is ’s nachts wel erg vochtig dus ik span met behulp van de motor, wat stokken en stenen mijn buitentent, zodat ik daar onder kan liggen. Ik maak wat te eten klaar en al snel valt de duisternis is. Ik heb gelukkig van te voren al wat hout gesprokkeld wat verdwijnt in een kampvuur. Ik heb weer een prachtdag gehad en tegen het gevoel van wild kamperen kan niks op, heerlijk gewoon.

[MotorFreak]

Prachtig verhaal, prachtige foto's en gewoon meegelift in het verhaal...........manman wat ben jij een rijk mens met deze ervaringen 

[Dick]

Mooie foto,s en een heel mooi verhaal.
Volgende motor een trans alp of iets dergelijks.

[Hans 89]

Dag 6 – Zaterdag

Omdat ik er gisteravond al vroeg ben gaan slapen, zo rond klok van 10 uur, ben ik vandaag redelijk vroeg wakker. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het kwart over 5 is, het begint ook al te schemeren. Ik maak een bak koffie en neem als ontbijt een paar crackers die ik nog in mijn tas had zitten. Vanuit mijn stoel geniet ik van het uitzicht op de bergen aan de andere kant van het dal. Vanuit het dal komt een mistbank heel langzaam tegen de helling op gekropen, wat een mystiek beeld geeft. De eerste zon begint langzaamaan over de bergen heen te piepen en zet de toppen tegenover mij mooi in het licht.


Ondertussen heb ik alles opgeruimd en ga beginnen aan het resterende stuk onverhard. Ik ben nog geen 10 min weg of er komt een gewoon busje tegemoet, er rijdt dus wel verkeer hier. Het pad wat ik nu krijg is beter te doen als het stuk van gisteren, hier is het alleen gravel en dat rijdt een stuk makkelijker. De weg loopt alleen maar naar beneden en al snel heb ik weer vaste weg onder de banden zitten. Ik passeer meerdere dorpjes die verlaten zijn en waar de huizen veelal van kapot zijn. Ook kom ik meerdere gebouwen tegen waar overduidelijk de kogelgaten in zitten.


Wat me gister ook al opviel is dat de wegen niet slecht zijn, ook in de binnenlanden vind je maar weinig slecht asfalt. In de stad Gospic haal ik brood en een fles water en vul daar mijn camelbag mee af. Als snel laat ik de stad achter me en rijd de D25 op, ik zie op de kaart dat hier weer veel kronkels in zitten en dat er een groene streep langs loopt. Deze weg voert naar Karlobach aan de kust, waar ik weer de kustweg wil oppakken. Wanneer ik op deze weg rijd passeren er een aantal Kroatische sportmotoren, dit is meestal een goed teken en ben benieuwd wat ik voor weg krijg. Na een aantal kilometer wordt de bebouwing al een stuk minder, de bergen/heuvels hoger en de weg bochtiger. Wanneer ik langs een picknick plek rijd besluit ik even te stoppen om wat brood te eten, aangezien die crackers niet heel erg vullend zijn. Op de picknickplaats staat een infobord over hoe de omgeving is ontstaan en dat er hier in de buurt veel fossielen zijn gevonden. Ik geloof niet in de evolutie en trek het meeste van het verhaal in twijfel, maar de verdere info is wel goed informatief. Na deze stop rijd ik de weg weer op en al gauw kom ik een mooi bochtig stukje terecht. Het asfalt is mooi strak en bied veel grip, het is ook erg rustig en dat resulteert erin dat ik diverse keren de stepjes aan de grond rijd.


Na een mooi stukje sturen rijd ik langs een bordje die aangeeft dat er een panoramapunt is. Ik volg de bordjes en daar aangekomen heb je een prachtig zicht op de kust, zee en de eilanden. Ik maak hier een aantal foto’s, waarna ik weer verder ga. De weg naar de kust loopt met een aantal haarspeldbochten naar beneden en ik vermaak me prima. Ik zie hier ook bordjes staan dat ze waarschuwen voor “Serpentina’s” en moet toegeven dat de weg net een serpentine lijkt.



In Karlobach volg ik de borden Zadar en al snel zit ik weer op de kustweg. De weg zit stampvol bochten en rechte stukken komen nagenoeg niet voor. Hier rijden helaas ook redelijk wat auto’s en vanwege de vele bochten is inhalen vrijwel onmogelijk. Ik rijd al een tijdje achter een Duitse motor aan en bij elke mogelijkheid dat we kunnen inhalen, springen we allebei er voorbij, leuk spelletje zo. Er komen ook nog 2 Italianen voorbij, op van die lelijke niet nader te noemen Duitse motoren, en die rijden behoorlijk asociaal, gedrag hoort waarschijnlijk bij de motor. Ze kunnen heel goed bumperkleven, middelvingers opsteken, inhalen net voor bochten en dan geïrriteerd reageren naar andere weggebruikers als ze er niet tussen worden gelaten (waaronder ik), seinen met hun grootlicht, claxon gebruiken, ik schaam me als motorrijder voor zulke individuen, maar rotte appels heb je overal. Het wordt hier ook steeds drukker en zie op de kaart dat ik in de buurt van Zadar ben. De borden geven aan dat je naar Zadar over de snelweg moet, maar ik zie op de kaart ook een normale weg die kant op gaan. Met mij zijn er heel veel mensen die deze weg pakken en het is ook ontzettend druk hier. Wanneer ik langs de kant van de weg sta de plassen, stopt er even verderop een Italiaans autootje, met recht een autootje want het is een Smart. Wanneer ik weer op stap, komen ze mijn kant op en vragen of ik de weg weet. Zij hebben alleen maar een gps mee en die stuurt ze naar van alles en nog wat, maar niet naar hun bestemming. Zij moeten op één van de eilanden zijn en de weg ernaar toe kunnen ze niet vinden. Ik kijk op de kaart en zie als snel dat ik er langs rijd, als ik naar Zadar ga. Ik vertel de Italianen dat ze achter me aan moet rijden en dat als ik mijn hand uitsteek zij moeten afslaan naar rechts, die weg moeten ze helemaal uitrijden en dan staan ze vanzelf op hun bestemming. Aangekomen bij de weg steek ik mijn hand uit en zie ze afslaan, ze seinen nog met hun licht en zijn dan de bocht om, ik heb mijn goede daad ook weer gedaan. Ik heb thuis al gelezen dat Zadar een mooi oud centrum heeft en wil dit wel bezoeken. De temperatuur is ondertussen al opgelopen naar 35°C en in de stad is dit geen pretje. Ik volg de borden naar het centrum en vind midden in het historische hart van de stad een mooie schaduwplek om mijn motor te parkeren. Ik zet mijn spullen weer vast met een staalkabel en loop het centrum in. Na een rondgang door het centrum, sluit ik mijn bezoek af met een bezoek aan een terras.



Vanaf Zadar pak ik weer de kustweg en volg de borden Split, en kom tot de ontdekking dat dit stuk van de kustweg helemaal niet leuk rijden is. Langs zo’n beetje de hele weg is het volgebouwd met huizen, ressorts en andere ongein en het is er ontzettend druk met overig verkeer. Enigste 2 lichtpuntjes aan deze weg zijn de schaars geklede dames, die zich verplaatsen van/naar het strand. Er zitten best mooie dames bij en zodoende wordt deze weg ook nog levensgevaarlijk. Het andere punt is een brug waar van gebungeejumpt word en waar je ook nog een mooi uitzicht hebt.


Ik ben ondertussen Split ook al gepasseerd en wanneer het al na 7 uur is, besluit ik om wat te eten gaan zoeken. Ik kom op een terras uit waar ik een vleesschotel bestel. Na het eten haal ik nog boodschappen en ga op zoek naar een camping. Morgen wil ik gebruiken als fysieke en geestelijke rustdag en wil dan op een camping staan, die lekker dicht aan het water licht. Tot mijn verbazing zitten hier niet zo heel veel campings en na wat zoeken heb ik er één gevonden. Aangekomen op de camping is het wel duidelijk dat er hier niet veel campings zitten, want deze is helemaal afgeladen. Ik mag van de eigenaar alleen maar op de camping als ik een klein tentje heb en krijg een plekje achter een camper toegewezen. Ik heb er helaas geen foto van, maar links heb ik 50 cm ruimte tussen de camper en mijn tent en rechts staat een muurtje en heb ik geen ruimte over. Dit is een prima plek, want zo heb ik geen last van de andere campinggasten. ’s Avonds doe ik nog een handwas en loop ik nog even naar het strand om even lekker af te koelen in het water en sluit ik de dag af met een lekker biertje.

Dag  7 – Zondag
Ondanks dat ik vandaag niet wil rijden, ben ik toch weer vroeg wakker. Op de zijn veel mensen hun spullen aan het pakken, maar ik trek mijn sportkleding aan en ga lekker een stukje lopen langs het strand. Na een uurtje lopen sluit ik het af met een stuk zwemmen en zie dat er een hele donkere lucht deze kant op kom. Ik verlaat snel het water en loopt terug naar mijn tentje en daar aangekomen, begint de eerste regen te vallen. De camping is ook een stuk leger als daarnet, dus veel mensen vertrokken. Mijn tentje heeft geen voortent, maar met behulp van de motor span ik één van de zijflappen omhoog zodat ik weer meer ruimte heb. Ik bak ondertussen een aantal eieren met spek en kaas en heb een prima ontbijt zo. ’s Ochtends luister ik via het internet een kerkdienst en lees nog wat in de tijdschriften die ik mee genomen heb. Het blijft tot in de middag regenen en af en toen onweren en baal daar wel van, want ik had op een droge dag gehoopt zodat ik lekker buiten kon zitten en mijn wasgoed kon drogen. Rond een uur of 3 wordt het eindelijk droog, maar de luchtvochtigheid is nog steeds erg droog en zodoende droogt niks op. Ik breng de rest van de middag al lezend en surfend op mijn tablet door en dit is toch ook wel lekker, gewoon niks doen. In de loop van de middag begint de camping al weer vol te stromen en wordt bijna elke meter weer benut. Naast mij komen nu ook 2 tentjes te staan, 1 van een jong Italiaans koppel die op een motorscooter aan het toeren zijn en de ander van een stel die in het Engels met allebei een ander accent communiceren. Aan de accenten vermoed ik dat je jongen uit Spanje komt en het meisje uit een land waar een Slavische taal wordt gesproken, ik denk zelf aan Slovenië of anders Tsjechië. Wanneer ik ze zie stuntelen met het opzetten van hun tent, help ik hun een handje. Ze blijken de tent net nieuw gekocht te hebben en hadden hiervoor nog nooit gekampeerd. Ondertussen knoop ik een praatje met ze aan en mijn vermoeden is juist, de jongen komt uit Spanje en het meisje uit Slovenië. Ze hebben elkaar tijdens een andere reis ontmoet en zodoende hebben ze nu een relatie en spreken ze onderling Engels. ’s Avonds kook ik spaghetti en wonderlijk waar is deze een keer goed, normaal wordt het één grote plakkerige massa. In de avond kijk op mijn tablet nog een film en bekijk de route voor de komende dagen. Ik heb voor as zaterdag afgesproken om bij mensen in Albanië te verblijven, dus moet daar wel enigszins mijn route op af stemmen.
Deze dag geen foto's gemaakt, kwam ik thuis acher 

[Hans 89]

Mooie foto,s en een heel mooi verhaal.
Volgende motor een trans alp of iets dergelijks.

Het gaat wel zoiets worden, een niet al te zware all-road.

[MotorFreak]

Wederom zeer genoten van de tekst en foto's 

Het is inderdaad belangrijk een niet al te zware allroad te nemen of het moet een BMW R1100-1200 zijn die voelen licht aan 

[Hans 89]

Ik zat ook al te kijken naar een KLE500, vind het leuke fiets om te zien en zijn erg betrouwbaar, maar die hebben zo'n achterlijk klein tankje, is maar 12+3 liter. Met een gemiddeld gebruik van 1 op 18 is de actieradius dus niet heel denderend

[MotorFreak]

Acerbis tank misschien een optie, heb je al snel 23 liter?

[Sabel]

Fantastisch verhaal en foto's! 

[RedRunner]

  Slapen "midden op de weg", best wel moedig. Gelukkig was je vroeg op.....