Verslagje - Bochtentraining Luxemburg

[Sledge HaMMeR]

Afgelopen jaar is het dan eindelijk gelukt om lang verwachtte bochtentraining onder leiding van ART te doen. Dus dan ook maar een verslagje 

In beginsel zou ik samen met Oemoemenoe de training ondergaan, maar deze kon helaas geen vrij regelen. Omdat alleen ook maar alleen is, heb ik mijn goede vriend Pascal (geen ZMVCer) meegetrokken op zijn Duc Multistrada.


De week ervoor
Bijna al mijn goodwill moeten verspelen om Moto16c te overtuigen echt echt echt mijn GS nog even een beurtje te geven. Dit speelde al langer in mijn hoofd, omdat ik sinds aanschaf nog geen onderhoud heb gepleegd aan de GS. Niet geheel overbodig bleek; hoewel er motorisch weinig liefde nodig was, bleek mijn remleiding een eind verteerd te zijn. Nu mooie custom made stalen remleidingen, verse oliën, de klepspeling nagekeken (niet noemenswaardig) en op verzoek een nieuwe batterij geplaatst (de oude had soms wat moeite de tweepitter soepel rond te draaien). Jan Poppe, super bedankt dat je dit nog in je volle agenda hebt weten te passen   


Zaterdag 10 mei
Motor opgehaald bij Moto16c en de spulletjes bij elkaar gezocht. Je kent het wel, papieren, telefoonlader, kleertjes in de aanslag, de WaterdichteWinterWanten zoeken (gezien de WeersverWachting). En uiteraard de fotocamera strijdklaar gemaakt. Nu pakte dat laatste weer uit, zoals bij elk ritje, in kiekjes als "Kijk, een tankstation!", "kijk, een parkeerplaats!". Dus deze kiekjes zal ik jullie onthouden.


Zondag 11 mei
Storm, wind en regen. Zelfs hier op het forum was er een draadje dat het toch wel vechten was tegen de wind. Rond half elf zouden we vertrekken, zodat we lekker de tijd hadden. Maar buienradar voorspelde dat het veel praktischer zou zijn om rond de klok van twaalf te vertrekken. Zodoende stond Pascal om half twaalf op de stoep ..... in full leather jacket en een rugzakje. De bikkel.
Gelukkig (voor hem), had ik nog een Lidl regenpak liggen, welke ik over mijn leren pak droeg. Ik heb hem nog even moeten overreden het aan te doen, vooruitzichten over een nat leren pak wat de volgende dag nog niet droog is, overtuigde hem. Achteraf was hij me dankbaar 
Zelf was ik in textiel gekleed. Maar uit ervaring weet ik dat mijn textiele pak niet meer zo waterdicht is, als ik zou willen. Klein buitje is geen probleem, maar bij een hoosbui verdrink ik in mijn textiele zwemparadijs. Dus over het textiel nog een regenpak van mijn werk....... knal knal knal oranje .... en met de wind erin leek ik wel een opblaaspop hahahaha. Maar heerlijk droog.

Hoe dan ook, buienradar had zijn verwachting tussentijds een beetje aangepast en het werd er niet veel beter op, dus maar gewoon op pad en we zouden wel zien. Even na twaalf uur reden we dan ook de A58 op. Het gevecht met de wind was eigenlijk goed te overwinnen, al waren er bij het passeren van sommige vrachtwagens en bosschages flinke klappen te verwerken waar je bijna een volle rijstrook voor nodig had.
Op ring Antwerpen nog even een klein buitje voor de kiezen, maar al met al kwamen we redelijk droog in de buurt van Luxemburg. Bij Namur zijn we de snelweg afgegaan, om op de bonnefooi binnendoor verder te rijden. Beetje klooien op de Garmin zorgde ervoor dat we op een 'oude rijksweg' naar Luxemburg terecht kwamen. Deze was net zo saai en recht als de snelweg. Dus dan maar even de hongerige buikjes verwennen en de Garmin nog wat strakker afstellen, en zo hobbelde we rond de klok van vier bij het hotel binnen.

Bij het hotel werden we hartelijk ontvangen. Spulletjes binnen gezet en van een bakje koffie genoten. ART was nog nergens te bekennen, maar langzaamaan kwam wel de zon te voorschijn. Net toen wij hadden besloten nog een rondje te gaan doen in de heerlijke felle middagzon, troffen we ART. Hij had nog wel een leuk rondje voor ons en de hoteleigenaar plaatste deze even in de Garmin en zo gingen wij samen (zonder ART) nog even een rondje doen. Lekker in de zon, stomme regenpak in het hotel, gingen we op pad. Vlak na het hotel zouden we een klein stukje snelweg krijgen, alvorens we van de mooie bochten konden genieten. Op de snelweg ging de kraan al open..... nee, niet zozeer de gaskraan, maar de waterkraan. Maar wij hadden hoop, wij hadden de zon gezien, wij waren bikkels .....
Door de rare geforceerde instellingen van de Garmin op de heenweg, pakte deze route misschien niet zo goed uit als bedoeld. Daar reden wij dan door woonwijken en achteraf straatjes en de stromende regen. Niet wetend waar we waren en hoever de route nog zou zijn, voelde ik me net Jantje die naar Engeland zwemt en op driekwart zegt "ik ben moe en ga terug". Kortom, we hielden vol, de laatste paar kilometers kwam gelukkig de zon nog een beetje tevoorschijn waardoor we niet druipend bij het hotel aankwamen, maar wel koud en verkleumd. Overigens hadden we het schijnbaar in een respectabele tijd gedaan, want zowel de hoteleigenaar als ART waren verbaasd dat we al weer terug waren   

Tijd om even om te kleden en samen met ART van de geweldige maaltijd te genieten. De avond gevuld met lekker gekeuvel en wat ons te wachten zou staan voor de komende twee dagen. Terwijl ik al die tijd in de veronderstelling was dat ik samen met Oememenoe/Pascal een privé cursus zou mogen ontvangen, bleek dat wel zo uit te pakken, maar niet de originele planning. Twee buikschuivers stonden ook nog op de agenda. Gelukkig voor ons waren deze beide afgetaaid, de één vanwege motorische problemen (toch?) en de ander vanwege de weersverwachting. Perfect! Hadden wij de onverdeelde aandacht van de meester.

[Sledge HaMMeR]

Maandag 12 mei
's Nachts de slaap slecht kunnen vatten. Tussendoor nog een paar keer wakker geworden en vanaf half vijf liggen wachten tot het tijd was om op te staan. De regen tikte zachtjes hard tegen het zolderraam. Zachtjes vervloekte ik de weergoden, maar langzaamaan overtuigde ik mijzelf er van dat dit wellicht de perfecte weersomstandigheden waren. Hier was voor mij wellicht het meeste winst te boeken, maar hopelijk zouden we ook nog ergens de zon zien met een droog bochtje.  Om acht uur brak aan het ontbijt verschenen met grauwe vooruitzichten aan de horizon. Het ontbijt ging er toch wel lekker in en na het ontbijt hadden we een ruim uurtje theorie. Een mini opfriscursus van wat praktische zaken op de openbare weg.

Rond een uur of elf zaten we dan op de motor, het weer werkte niet echt mee. Veel miezer, spetters en kleine buitjes. De wind en de regen had ook zijn sporen op de weg achtergelaten. Plassen, maar vooral heel veel ook troep uit de bomen, tezamen met blubber van de boeren en dit terwijl ART ons over de binnenwegen van België joeg. Ik vergeet het wel eens, maar ik ben zo klaar met de binnenwegen van België, zo ontzettend klaar (ik had de dag daarvoor al spijt, toen de Garmin eindelijk begreep dat we niet over de rijksweg en snelweg wilde rijden... een typisch gevalletje 'be careful what you wish for')..... stijf als een hark, met samengeknepen billen was ik aan het glibberen over de weggetjes. Er waren geen verrassingen in de bochten .... elke bocht was gewoon blubber, bladeren en bitumen. Volgens mij maken die belgen de wegen van bitumen met hier en daar een stukje reparatie asfalt er tussen.

Ik kreeg er meer en meer de balen van. Meermaals vervloekte ik die geitenneukerweggetjes in mijn helm en de bochten waar alleen maar stapvoets doorheen te glibberen was, maar misschien baalde ik nog wel meer van mijzelf.... ik zat zo verkrampt, zo geforceerd, met zo weinig vertrouwen in de banden. Op en aanmerkingen van ART bleven praktisch achterwegen. Meer en meer hoopte ik, dat hij op miraculeuze wijze mijn zelfvertrouwen een boost kon geven. Dat hij in mijn oortje zou zeggen "Kom op Mike, beetje gas erbij, die motor kan het wel. Even omdraaien, doen we die bocht nog een keer. Rij 'm nu maar even achter mij aan, blijf in mijn spoor, zie je wel niets aan de hand! Hup, nu jij!". Maar helaas ..... vanuit ART kon ik niet meer steun verwachten dan "Gaat best lekker hoor, je rijdt verstandig!".
Verstandig? Verstandig! VERSTANDIG .... aaaargh godve#@$@#$%mme, ik glibber hier een paar honderd kilometer van huis toch niet over die achterlijke debiele belgische baggerweggetjes om te horen dat ik verstandig rijd. Ik kom voor een bochtentraining, ik wil wat leren, niet horen wat ik al weet, terwijl ik bijna steppend rechtdoor met een bruine onderbroek door die graftakke pleuris bochtjes glibber.
Ik had zoveel onvrede, voornamelijk met mijzelf, dat ik nauwelijks doorhad dat we België achter ons hadden gelaten, het weer beetje bij beetje beter werd en dat we ondertussen in Duitsland waren aangekomen voor de lunch. Het onweer was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want zowel Pascal als ART voelde dat ik niet heel happy was met de gang van zaken. Ik heb zowel hen als mijzelf even moeten overtuigen dat het voornamelijk onvrede was over mijn eigen gekunstel, terwijl er een overheerlijke zigeunerschnitzel naar binnen gleed. Deze schnitzel maakte definitief korte metten met mijn brakheid van afgelopen nacht.
De lunch had mij even genoeg afstand gegeven van de ochtend. Ik had nieuwe energie, het weer deed een duit in het zakje (de rest van middag hielden we het praktisch droog) en ik kreeg eindelijk oog voor de Duitse en Luxemburgse wegen. Hier en daar hadden we zelfs droge stukjes asfalt en zo blijkt maar weer dat de wind ook je vriend kan zijn. Ik begon eindelijk te ontspannen op de motor en te genieten van het rijden, kreeg weer meer vertrouwen in het rubber... al bleef het verraderlijk in meeste bochten.

Na zo'n tweehonderd kilometer glibberen en binnendoor rijden, waren we terug in het hotel. Tijd voor een douche, even omkleden en van een wederom voortreffelijke maaltijd te genieten. De avonduren werden gevuld met het bekijken en analyseren van het beeldmateriaal. De beelden ware het bewijs en schoorvoetend moest ik de heren gelijk geven dat het allemaal nog redelijk vlotjes ging gezien weg- en weersomstandigheden. Feit blijft wel dat ik zo verstijfd op de motor zat dat het geen pretje was. Verder becommentarieerde ART de beelden en vertelde waarom er zo weinig aanmerkingen van hem ons oortje binnenkwamen, wij reden het vrij aardig. Hier en daar een puntje op i. Voor mij voornamelijk, dat mijn plaats op de weg wel goed was, maar dat de lijnen daarheen nog wat vloeiender konden. Verder dat ik bij het rechts rijden nog wel een paar decimeter verder naar rechts kon. Pascal had zich in de loop van de dag ook ontwikkeld. Hoewel Pascal toch al onwetend met mij mee was gekomen (hij had uberhaupt geen idee wat we gingen doen, maar had wellicht het idee dat het meer een circuittraining op de openbare weg zou zijn, dat wij Luxemburg even zouden aanvegen. Wij die ART kennen, weten uiteraard wel beter..... verantwoordelijkheid, eigen weghelft, niet om dood, weinig remmen, voorspellend waarnemen en consistentie zijn toch wel de speerpunten van ARTs rijtechniek) leek hij in de loop van de dag toch meer en meer ARTs speerpunten te waarderen. Het werd hem, maar ook mij, steeds duidelijker dat een dergelijke instelling eigenlijk geen afbreuk doet aan de bochten, maar je juist meer speelruimte geeft er maximaal door te knallen, op onbekende wegen zonder vooraf een weginspectie uit te voeren. Tijdens de dag kwamen al ARTs speerpunten dan ook ruim aan bod .... we hebben praktisch alles meegemaakt. Alsof de weersomstandigheden nog niet genoeg waren, kregen we te maken met olie in de bocht, takken op de weg, loslopende honden, deurportieren die voor je neus open werden gegooid, tegenliggers niet helemaal op hun eigen weghelft, touringcars die opeens in je blikveld opdoemen, busjes die van een oprit blind de weg opdraaien. Enige wat ik nog miste was het spelende kind wat tussen de geparkeerde auto's vandaan kwam rennen. Werkelijk, alles bij elkaar was het eigenlijk een tikje bizar om dat op één dag mee te maken. Hoe dan ook, de bespreking van de video's ging eigenlijk gepaard met volop complimenten en een handje vol puntjes op de i.

Ikzelf kan mijn video's tot in de treuren bekijken en kritisch analyseren. Geweldig! Maar ik snap dat er voor een ander weinig spannends te zien is. Maar goed, voor wie zicht verveelt;

Op chronologische volgorde .... terwijl het weer opknapt en ik lekkerder en lekkerder in mijn vel terecht kom. (Overigens heeft YouTube de video's geen goed gedaan, de originele video's zijn beter van kwaliteit)









Ik weet ook niet wie die opblaaspop met korte beetjes op mijn motor had gezet 

[Sledge HaMMeR]

Dinsdag 13 mei

Gisteren na aankomst bij het hotel was de batterij echt op. Voornamelijk door de weersomstandigheden, de verraderlijkheid, maar ook het moeten wennen aan zowel mijn winterstop als de blinde bochten en haarspelden hadden hun tol geëist. Hoewel ik niet direct in slaap was gevallen, omdat ik de dag nog aan het doornemen was in mijn hoofd, heb ik wel als een blok geslapen.

Rond half negen zaten we weer fris en fruitig aan het ontbijt. We zouden bepakt op pad gaan om zo vanaf het eindpunt door naar huis te kunnen, zonder te hoeven terugkeren naar het hotel. De hoteleigenaar vergezelde ons nog een paar uurtjes. Het weer werkte mee, mede doordat ART prima tussen de buien door wist te navigeren. De ervaring van gisteren wierp zijn vruchten af op het meer droge wegdek van vandaag. Heerlijk 'ontspannen' zwaaien en zwieren over de Luxemburgse wegen. Waar ik gisteren met samengeknepen billen blij was een bocht te hebben overleefd, was ik vandaag zo geconditioneerd dat ik van sommige bochten spijt had..... ze hadden veel harder gekund. [Beeld materiaal volgt, deze heb ik nog niet in bezit]

Onderweg nog een bakje leut gedaan en wat gekeuveld, daarna nog wat sturen tot de lunch tot het tijd was afscheid te nemen van ART. Ondertussen scheen het zonnetje lekker en Pascal en ik zouden een flink stuk binnendoor sturen, we hadden toch alle tijd om richting huis te gaan. Maar we waren de grens met België nog niet over, of we reden de regen in. Wederom (leer ik het dan nooit?) kwam het besef dat je in België helemaal niet binnendoor wilt rijden met slecht weer. Al snel plakten we achter een paar vrachtwagens, in de spray en de regen, op een matige Belgische weg in the middle of nergens. Zonder overleg was ik er rap klaar mee en hebben we de snelweg opgezocht. De regen hield aan en we kwamen zelfs in een hoosbui terecht waarbij je de lichten van de voorligger niet meer kon zien. In de buurt van Antwerpen nog een flink stuk door de file moeten rijden en onszelf over de ring heen gevochten, waar het vroeg in de middag al flink vast stond vanwege de weersomstandigheden. Zodra we de grens naar Nederland overreden werd de lucht blauw en scheen de zon volop. Zodoende zijn we naar Hoogerheide gereden, daar de snelweg af, regenpakken uit, en langs de Westerschelde, door de zak, richting huis gereden. Nouja..... gereden, het was meer laagvliegen. Het mooie weer, de opgedane ervaringen en het vertrouwde Hollandse wegdek maakte dat we schofterig hard over de b-wegen vlogen 


Conclusie
Perfecte accommodatie, op de grens van Luxemburg, perfect subliem eten. Goed gezelschap,  voor mij ideale weersomstandigheden om te leren, bekwame leermeester (die niet alleen kan waarnemen dat er iets niet goed gaat, maar ook nog weet uit te leggen waar het aan ligt en hoe op te lossen) en drie dagen mooie ervaring. Een aanrader voor iedereen, weer of geen weer!

[Dick]

Leuk verslag zo te lezen en te zien dat je het best wel naar je zin heb gehad, ondanks het slechte weer.

[MotorFreak]

En zo mooi te lezen dat je achteraf denkt .....het had zoveel harder gekunnen in de bochten.........leest weer heerlijk weg en toch dat je hebben genoten, volgende keer hopelijk minder regen 

[Sledge HaMMeR]

Ja, ik zou het graag nog eens overdoen onder zomers omstandigheden, in plaats van in de herfst 

[V-Strom Pierrio]

Leuk verslag Mike. Regen is wel mooi om te leren. Maar met droog weer is het zoveel leuker.
In september gaan we het ook weer eens proberen.

[The Mechanic]

Bedankt voor alle moeite om je ervaringen te delen Mike 
Jullie hadden het gewoon slecht getroffen, volgende keer beter toch 

[Oemoemenoe]

wat een butweer , erg jammer dat je niet voluit kan gaan in die bochten he..

[Sledge HaMMeR]

Om je schoen bij op te vreten Oem .... je ziet die lekkere bocht aankomen en steeds hoop je stiekem weer  ...... maar nee. Of ik ben gewoon chicken, dat kan natuurlijk ook 
Toch jammer dat je er niet bij was. En vanwege het weer extra veel geleerd.

[Allroadtoad]

Zo zeg, even een verslagje... ik denk dat je wel hebt kunnen zien dat als je het doet zoals ik je niet langzamer bent 

Vandaag teruggekeerd uit de Eifel, super groepje met onder meer Marianka (ROEMH) en Klei, en dat ging er niet zachtzinnig aan toe, maar wat een prachtig lijnenspel gezien, en ook vandaag menig pk-monster achter ons kunnen laten  Dank voor de lovende woorden, Sledge en geloof me, liever verstandig de bocht in en er knallend uit dan te hard de bocht in en merken dat je tekort komt.

[Mosseltje]

Leuk verslag Mike,je hebt een grappige manier van schrijven 
En jammer van het weer maar ja toch weer wat ervaring opgedaan moet je maar denken.

[Paulusssttt]

Gaaf verslag, het beeld materiaal nog niet bekeken (verveel mij niet zo vaak namelijk). Ik blijf erbij, hard rechtuit is geen kunst en kan (bijna) iedereen. Maar een goede bocht draaien is techniek en gezond verstand verstand, en een "touch"van de of een meester. 

[Sledge HaMMeR]

Dank voor je compiment @Mosseltje (ik neem aan dat dat het is, "grappig" kan nog al tegenovergesteld worden gebruikt, hahaha)

Ja @Paulusssttt ik begrijp heel goed dat die filmpjes voor een ander redelijk booooooooooring kunnen zijn.

[Mosseltje]

was zeker positief bedoeld Mike

[RedRunner]

  Leuk verslag, Sledge. Precies, wat Mosseltje zegt: je hebt een grappige stijl om te schrijven. Op een gegeven moment dacht ik dat je er niks van vond. Gelukkig blijkt het tegenovergestelde het geval. Wel jammer van het baggerweer.
Die zaterdag kwamen RedVent en ik terug uit de Chmpagneardennen; wat er toen allemaal naar beneden kwam.....we hadden bijna spijt van de euro's die aan het schoonspuiten van de offroadjes opgegaan waren!

[Sledge HaMMeR]

bekwame leermeester

Nu ik er over nadenk, een raar verhaal eigenlijk .... een leermeester in textiel 

[The Mechanic]

Vooral niet nadenken Mike 

[Allroadtoad]

Ik hoef dan ook niet zo`n oversized condoom te dragen, Mike, mijn pakkie doet het altijd