Het Waterloo van Griekenland

[Ghulst]

Ik zat ook al te kijken naar een KLE500, vind het leuke fiets om te zien en zijn erg betrouwbaar, maar die hebben zo'n achterlijk klein tankje, is maar 12+3 liter. Met een gemiddeld gebruik van 1 op 18 is de actieradius dus niet heel denderend

Ik zag nog een zo goed als nieuwe staan bij Joop de Kok. Al moet ik zeggen dat ik vond dat mijn postuur hem nogal zwaar leek te vallen. De KLE veerde nogal ver in toen ik ging zitten. Misschien verstandig om dan ook alvast een setje veren in het budget op te nemen. Of tenminste, dat dacht ik er over toen ik er op stapte. Niet op gereden overigens.

[MotorFreak]

Joop de Kok.......goed nakijken die motor 

Setje nieuwe veren is eigenlijk een prè bij oudere motoren en zulke reizen, die betalen zich gelijk terug 

[Dick]

Wederom een mooi verhaal en mooie foto,s
Zou bij Joop de kok niet zo gauw iets kopen.
Iets met geen juiste kilometer standen en een ? bij onderhoud en de staat.
Zelf ook wel eens daar gekeken en proefgereden en daar erg snel dus van af gezien.
En een Yamaha XT 600 is dat niet wat.
Of een BMW 600 in Parijs Dakar uitvoering heeft gelijk een grote tank.

[Hans 89]

Of een BMW 600 in Parijs Dakar uitvoering heeft gelijk een grote tank.

ik vind alles best zolang er maar niet zo'n blauw/wit geblokt logo op zit.

[MotorFreak]

Die kun je afplakken met een ZMVC stikker.........past precies 

[Dick]

Of een BMW 600 in Parijs Dakar uitvoering heeft gelijk een grote tank.

ik vind alles best zolang er maar niet zo'n blauw/wit geblokt logo op zit.

Blok van dit type (rotax) is erg sterk en rijd zuinig.
De klepbediening loopt met rollen op de nokkenas in de plaats van slepers en is dus erg duurzaam.
En je kan er makkelijk een ton mee draaien.
Meest betrouwbare in de carburateur uitvoering.

[MotorFreak]

Yuuuupppp!

[4tm]

Aprilia Pegaso, 5 kleps Rotax is ook best leuk.
Veel aanbod en aantrekkelijke prijzen.

[Veloce]

Mooie reportage man 
Ik/wij gaan a.s. woensdag naar Slovenie op de motor, en we overnachten in Bovec (in een hotel  ) lang niet zo stoer maar ok.
Die SP76 staat ook in een van onze routes evenals de Mangartpass.

Nogmaals ik heb genoten van je reportage hoor, respect!

gr Hans

[Hans 89]

Mooie reportage man 
Ik/wij gaan a.s. woensdag naar Slovenie op de motor, en we overnachten in Bovec (in een hotel  ) lang niet zo stoer maar ok.
Die SP76 staat ook in een van onze routes evenals de Mangartpass.

Nogmaals ik heb genoten van je reportage hoor, respect!

gr Hans

Als je in Bovec bent moet je dit weggetje rijden https://goo.gl/maps/2mWaF, dit is weggetje naar die WO1 site op de Kolovrat. De weg zelf is wel leuk om te rijden, maar de uitzichten zijn prachtig.

[Veloce]

Aha leuk ik ga kijken of het in ons drukke schema past.
Het is niet zover als ik dacht , maar klopt het dat de weg doodloopt, of wordt het onverhard?

[Hans 89]

Is allemaal verhard, de weg staat in de standaard Garmin kaarten niet, maar als je hem rijdt zoals in de Google Maps link is het allemaal goed asfalt. Je kan bijna niet fout rijden, gewoon een kwestie van de weg volgen of OpenStreetMaps installeren .

[Hans 89]

Dag 8 – Maandag

Na een warme en klamme nacht ben ik rond een uur of 7 wakker. Wanneer ik naar de toiletten loopt ziek ik dat er gisteravond laat nog een Tsjechische motorrijder is aangekomen. Ik heb gisteravond bij de receptie een brood besteld, maar dit zal pas om 8 uur aanwezig zijn. Daarom ruim ik eerst mijn spullen op en zal achteraf ontbijten. Wanneer ik bezig ben met opruimen komt de Tsjechische motorrijder mijn kant op en ik knoop een praatje met hem aan. Hij is gisteren vanuit Bosnië deze kant op gekomen vanwege het slechte weer. Zijn plan is om vandaag weer richting Bosnië te gaan en dan door richting Servië. Het originele plan was om met wat motorvrienden naar Montenegro te gaan, maar dat klikte niet en heeft hij besloten alleen door te gaan. Wat ik begrijp wilde de rest van de groep elke keer vroeg op een camping zijn, zodat ze lekker aan het bier konden, maar waren ze daardoor ’s ochtends ook laat op. Als hij hoort dat ik vandaag ook richting Mostar gaat, vraagt hij of ik interesse heb om mee te rijden. Het aanbod is heel mooi, maar ik moet nog wachten op mijn brood, heb nog niet al mijn spullen klaar en moet ook nog geld pinnen aangezien ik niet genoeg cash heb om de camping te betalen. Hij staat al klaar om te vertrekken en heeft daardoor geen zin om te wachten tot ik klaar ben. We wisselen nog wat tips uit en hij vertrekt al snel en misschien dat ik hem onderweg nog tegenkom. Navraag bij de receptie blijkt de bakker nog niet langs te zijn geweest, dus stap ik op de motor om in het stadje zo’n 6 km verderop geld te gaan pinnen. Wanneer ik terug kom is mijn brood er en kan ik ontbijten, ik reken ook direct de camping af. Ondertussen is het Sloveens/Spaanse koppel ook wakker en zijn bezig koffie te zetten. Ik krijg van hun een bak koffie en maak nog een korte babbel met hun. Zij hebben net als mij ook een erg vaag reisdoel en zien wel waar ze uitkomen, heerlijk gewoon. Na de koffie bedank ik hun en wens ze nog een fijne vakantie toe. Voor vandaag wil ik via Bosnië naar Montenegro, ik heb op het forum gelezen dat de weg van Foca naar Pluzine erg de moeite waard is, dus gaan we die kant op. Ik rijd nog een klein stukje de kustweg af en net voorbij Makarska verlaat ik deze. Ik wil proberen zo veel mogelijk binnendoor te rijden en heb op de kaart 2 grensovergangen gezien die op kleine wegen liggen. Vanaf de kustweg kronkel ik omhoog de bergen in en heb zodoende prachtig uitzicht over de kustlijn.


Ik rijd binnendoor naar één van grensovergangen en daar aangekomen is het niet meer dan een soort bouwkeetje en een slagboom ernaast. Er staan zowel Bosnische als Kroatische grenswachten en er is net iets van een grenspatrouille aanwezig. Wanneer ik aangeef de grens over te willen word me in slecht Engels duidelijk gemaakt dat ik de grens niet over mag, wat gaan we nu krijgen. Nu komt de man van de grenspatrouille naar me toe en legt in vlekkeloos Engels uit dat deze grens alleen maar gebruikt mag worden door de mensen uit de omgeving, zij zijn allemaal geregistreerd en hoeven dus niet elke keer hun papieren laten zien. Hij legt tevens uit dat er 5 km verderop wel een overgang is waar ik wel door mag, ik kan achter hem aan rijden aangezien hij daar nu toch naar toe gaat. Zo gezegd, zo gedaan en al snel sta ik op de andere grenspost. De controleur werpt vluchtig een blik in mijn paspoort en ik mag doorrijden, deze overgang stelde dus ook niks voor. Aan de huizen en leefomgeving is wel te zien dat Bosnië wel wat minder rijk is als Kroatië, hier rijden bijv ook weer veel oudere auto’s rond. Ik rijd binnendoor naar Mostar en op wat bewolking na is het weer goed.

Ook hier is goed te zien dat er oorlog is geweest en ik kom dan ook veel gebouwen tegen met kogelgaten en granaatinslagen. Naarmate ik Mostar nader wordt het drukker op de weg en zie ik diverse buitenlandse auto’s. Vorige week vertelde iemand me nog dat Mostar de moeite waard is, maar dat het ook heel erg toeristisch is. Aangekomen in Mostar is het niet moeilijk om de oude binnenstad te vinden, want het staat overal met bordjes aangegeven. Er staan diverse parkeerwachten die het verkeer regelen en ik wordt met de motor een klein straatje ingestuurd. Ik kan voor €5 parkeren en kan mijn jas en helm achter laten bij de bar van een hotel. Er staan nog een aantal andere motoren geparkeerd waaronder een Tsjechische Triumph Thunderbird met een grote Engelse vlag overheen gespannen. Ik maak een rondgang door het oude centrum, wat erg de moeite waard is. In het centrum is goed terug te zien dat de stad ooit is gesticht door de Ottomanen en er staan dan ook diverse moskeen.



Op een van de vele terrassen neem ik nog wat te eten en moet constateren dat ze hier goed weten wat lekker eten is. Wanneer ik door Mostar heen rij, zie ik weer veel kapotte huizen en gebouwen, de oorlog is hier in alle facetten nog terug te zien. Ik had van de Tsjech een tip gekregen om naar Foca over de R433 te gaan, zit zou een prachtige weg moeten zijn. Deze weg loopt door het dunst bevolkte gebied van de regio en heeft een aantal mooie vergezichten. Vanaf Mostar rijd ik de M6.1 op met de bedoeling dat ergens halverwege de R433 op te gaan. De weg die ik nu rijd is erg rustig en ik kom dan ook maar een handjevol andere voertuigen tegen. De omgeving is prachtig en herders met hun schapen en geiten maken het plaatje compleet.


Ik geniet volop en voor ik erg in heb zit ik al bij de aansluiting met de M20 naar Foca, shit ik ben de weg voorbij gereden die ik wilde rijden. Aangezien het hier ook erg mooi is rijd ik de M20 op, deze weg loopt dwars door het Nationale Park Sutjeska. Onderweg stop ik nog een aantal keer om wat foto’s te maken.



Net voor Foca rijd ik de M18 richting Pluzine in Montenegro op. Deze weg is vooral bekend vanwege de vele tunnels aan de kant van Montenegro. Op deze weg kom ik ook diverse motorrijders tegemoet die met regenpak rijden, dat voorspelt weinig goeds, en zowaar begint het net voor de grens te regenen. Ik trek snel mijn regenpak aan en rijd verder over een ondertussen spekgladde weg, lijkt net of er olie op ligt. Aangekomen bij de grens wil de Bosniche grenswacht mijn groene kaart zien, vreemd ik ga het land toch uit, wat zou hij daar mee moeten? Na deze post rijd ik over een smalle houten brug en maak nog snel wat foto’s bij het bord van Montenegro.

De grenspost van Montenegro zit een stuk verderop en daar duurt de paspoortcontrole net wat langer, ik krijg zelfs een stempel in mijn paspoort. De regen is ondertussen over gegaan in buien en zo af en toe komt de zon weer door. De weg loopt door de kloof waar de rivier de Piva door heen stroomt en loopt door heel veel tunnels. Er zijn korte tunnels, maar ook lange onverlichte tunnels, best link aangezien er soms ook gewoon gaten in het wegdek zitten en stenen op de weg liggen. De tunnels zijn een belevenis op zich en omgeving is erg mooi en ik vermaak me prima, alleen jammer genoeg gaat het nu weer harder regenen.



Het groene licht is een soort van een vluchthaven.


Bij Pluzine komt de regen met bakken naar beneden en aangezien het ook al weer 7 uur is, vind ik het mooi geweest. Ik kijk in de gps en zie dat er een camping vlakbij moet zijn. Aangekomen bij de camping, blijken ze ook blokhutjes te verhuren en vanwege de harde regen vind ik dat een prima keus. Ik drop mijn spullen in de blokhut en verplaats me naar het bijbehorende restaurant. Daar spreken ze erg goed Engels en bestel een vleesschotel met traditionele soorten vlees. Op de gebakken lever na, smaakt dit prima en verblijf de rest van de avond hier in de bar/restaurant, daar het buiten nog steeds regent. 's Avonds vind op het internet nog wat informatie over de R433 en vind het helemaal niet erg dat ik hem gemist heb, de weg is onverhard en in slechte staat   Rond een uur of 10 is het mooi geweest en duik ik mijn bed in.

[Ghulst]

Met elke dag een van jouw updates is er elke dag iets om naar uit te kijken op het forum. Wat een prachtige omgeving ook trouwens!

[The Mechanic]

Bedankt weer Hans 
Super om te lezen en te bekijken 

[Sledge HaMMeR]

Gaaf verslag Hans, nog niet alles kunnen lezen, maar dat gaat zeker even op de to-do list voor deze week.
Ik wil je in ieder geval super super super bedank voor het delen !!!

[Hans 89]

Dag 9 – Dinsdag

Deze nacht heerlijk geslapen in een goed bed en wordt dan ook pas tegen 8 uur wakker. Ik heb gisteravond begrepen dat ze in het restaurant ook ontbijt serveren, dus daar ga ik gebruik van maken. Ik pak mijn spullen en de maak de motor gereed voor vertrek. Tijdens het gereed maken van de motor heb ik het ontbijt aangevraagd en wanneer ik klaar ben, kan ik dus direct ontbijten. Ik krijg een heerlijke omelet met spek en kaas, brood, yoghurt en koffie voorgeschoteld. Na dit alles ga ik afrekenen en betaal voor de blokhut, het eten en drinken inclusief de biertjes van de vorige avond, maar €25 waarvan de blokhut met €13 nog het duurste was. Na dit alles ga ik op weg, voor vandaag wil dwars door Montenegro richting het Meer van Shköder. Ik heb voor onderweg nog 1 punt op staan waar ik langs wil, het Ostrogklooster. Dit is een klooster van de Servisch-orthodoxe Kerk en zou het grootste bedevaartsoord moeten zijn op de Balkan, dat wil ik wel eens van dichtbij bekijken. Ik heb op de kaart gezien dat er vanaf Pluzine een weg dwars door het Durmitor National Park loopt. Nationale parken zijn meestal de moeite waard, dus ga eerst maar eens die kant op. Vanuit Pluzine rijd ik via een zeer bochtige weg omhoog, de kloof uit.

Wanneer ik onderweg nog wat foto’s maak, geeft de camera ineens een kaartfout. Wanneer ik de SD kaart verwijder zie ik dat het schuifje van het kaartslot is verdwenen, als ik de camera omdraai valt deze eruit. De SD kaart is daadoor niet meer bruikbaar en heb geen andere mee. Ik kan wel foto’s maken op het intern geheugen, maar dat is heel beperkt, dus dat wordt dus vandaag nog een stad in gaan op zoek naar een nieuwe kaart. De weg is niet heel breed en 2 auto’s kunnen elkaar niet passeren. Het asfalt is op sommige punten maar erg matig, maar valt nog prima te berijden.

Op de gps zie ik dat ik steeds hoger kom en al snel zit ik boven de 1.000 m. Er rijd amper verkeer, het enigste wat ik tegen kom is een groepje Poolse motorrijders. Ik kom steeds hoger, wanneer ik op een gegeven moment over een soort van hoogvlakte rijd en ik mooi rondom uitzicht heb. Op de kaart zie ik diverse toppen staan die boven de 2.000 m uitkomen. Het is hier ook heel erg kaal, er groeit alleen maar gras, maar het is wel erg mooi. Ik volg de weg en de gps geeft op een gegeven moment een hoogt aan van bijna 2.000 m.




Ik bestuur de kaart en besluit wat meer naar beneden af te zakken om richting het klooster te gaan. Ik probeer zoveel als mogelijk binnendoor te rijden en via een boel kleine weggetjes verlaat ik het nationale park en zak af naar het zuiden. Het valt me ook hier op dat het asfalt redelijk slecht is, dit had ik van Montenegro niet verwacht. Ik rijd lekker binnendoor en passeer zo een aantal dorpjes en boeren gemeenschappen. De binnenlanden zijn een schril contrast met de doorgaande wegen van Montenegro, ze zijn ook leuker om te rijden en je ziet veel meer. Zo kom ik diverse oude voertuigen tegen, zie ik een tweetal slangen en diverse andere dieren.


Als ik langs een restaurantje rijd besluit ik iets te eten te gaan halen. Ik bestel een sandwich met ham en kaas en tot mijn verbazing krijg ik een half brood rijkelijk belegd met dikke plakken ham en kaas, wat aansluitend in de oven is geweest. Met moeite krijg ik dit weggewerkt, maar het smaakt erg goed. Ik ben ondertussen vlakbij de stad Niksic en rijd de M18 op om het centrum in te gaan. Daar ga ik op zoek naar een elektronica winkel, maar vind niet wat ik zoek. Bij een benzinestation vraag ik of zij een adres weten waar ze elektronica verkopen en via hun krijg ik een adres waar zo’n winkel zit. De winkel zit net iets buiten het centrum en verkoopt gelukkig ook sd-kaartjes. Ik plaats de nieuwe kaart in mijn camera en kopieer de foto’s op het interne geheugen naar het kaartje. Het klooster wat ik wil bezoeken ligt vlakbij de stad en ik stel de gps in op het klooster. Ik rijd door de buitenwijken van de stad en al snel rijd ik weer door de heuvels en bergen. Het is een smal weggetje en op sommige plekken stinkt het ook behoorlijk. Dit komt veelal door het feit dat ze de vrije natuur als vuilnisbelt gebruiken en kiepen hun afval over de rand van de weg gewoon naar beneden.

Ondertussen staat het klooster aangegeven op de bordjes en is het gewoon een kwestie van volgen. De weg naar het klooster is smal, steil en zit vol haarspeldbochten. Sommige haarspeldbochten lopen zo steil naar boven dat er op de binnenbochten allemaal beschadigingen zitten van voertuigen die met hun bodem de weg hebben geraakt. Ik mag helaas niet helemaal door naar boven rijden en moet de motor op de parkeerplaats achter laten. Ik zet mijn spullen vast en loop via een stenenpad het laatste stuk. Ik heb gelukkig mijn bergschoenen aan en kan zodoende lekker door stappen, ik zie ook een aantal mensen met teenslippers en die hebben het best lastig.

Bij het klooster aangekomen valt me gelijk op dat er hier veel verkopers met diverse prullaria zitten, zal wel komen vanwege de toeristen. In het klooster is het erg duk, terwijl er weinig valt te beleven. De meeste vrouwen dragen een sluier en zie ook een aantal nonnen lopen. Wanneer ik een rij met wachtende mensen zie staan, ik weet niet waar de rij voor is, maar ik ga er toch achter staan. Nadat de rij langzaamaan opschuift, zie ik dat ik in de rij sta voor iet s met een heel klein deurtje. Iedereen die daar naar binnen gaat slaat een kruisje en geeft een kus op een kruis bij de deur. Wanneer ik eindelijk naar binnen kan stap ik zo de ruimte in en wordt daar begroet door een man met een jurk aan en hoedje op, dit blijkt de priester van het klooster te zijn. Ik wordt gezegend met een kruis en ik blijk nu in de kerk te zijn waar een relikwie aanbeden kan worden, dit zou het lichaam van Sveti Vasilije Ostroški moeten zijn. Ik neem een kijkje in de kist, maar daar is niks bijzonder te zien en loop zonder te bidden naar buiten. Daar wordt ik wel op aangekeken, want waarschijnlijk pleeg ik nu heiligenschennis of iets dergelijks. Vanaf hier maak ik nog een rondje door het klooster, maar daar is verder niet veel  te zien. In de museumwinkel koop ik nog een sleutelhanger voor mijn jongere zus, die sleutelhangers verzamelt van buitenlandse bestemmingen. Het klooster is van buitenaf bijzonder om te zien, het bezoeken is geen reet aan, maar de vele pelgrims die daar rond lopen maken het toch weer bijzonder. Vooral het feit dat ze overal staan te bidden, allerlei kruisen en prenten staan te kussen en heilig water kopen is wel apart om te zien.


De temperatuur is met 35°C lekker zomers en ben blij dat ik mijn water mee naar boven heb genomen. Op de parkeerplaats neem ik nog een ijsje en bekijk de kaart voor de verdere route. Ik heb wel eens wat gelezen over de baai van Kotor en besluit die kant op te gaan, qua afstand moet dat vandaag wel lukken. Ik rijd weer zo veel als mogelijk binnen door en vind onderweg een dode slang of iets dergelijks, daar maak ik natuurlijk een foto van want een levende krijg ik niet op de foto.


Op een gegeven moment sta ik een foto te maken als er een Nederlandse auto achter me stopt. Het zijn de eerste Nederlanders die ik in dagen tegen kom en maak met hun nog even praatje. Zij hebben in Kotor een appartement en ik krijg van hun de tip om naar Kotor over de R1 te rijden. Vanaf deze weg heb je mooi uitzicht over de baai en je zakt van circa 900 meter met 25 haarspeldbochten af naar zee niveau. Ik had al het plan om via die weg te rijden en nu al helemaal. Na nog een prachtig stuk binnendoor te hebben gereden kom ik uit op het stuk wat zij aangaven.


Ik kan je meegeven dat ze niet gelogen hebben, want het is hier echt schitterend mooi. Helaas is het erg heiig dus de verre uitzichten vallen wat tegen en foto’s maken is ook erg lastig. De weg naar beneden is erg smal, maar wel leuk om te rijden. Vooral leuk als je elkaar moet passeren en op sommige stukken kan ik met de motor niet eens voorbij een auto. Helemaal leuk wordt als voor mij een camper rijd en er een bus aankomt, na heel veel steken en achteruit rijden kunnen ze elkaar passeren. Eenmaal beneden aangekomen haal ik wat boodschappen en besluit rond de baai te gaan rijden in de hoop onderweg een camping tegen te komen. De weg rond de baai is erg mooi om te rijden en het is dan ook geen straf. In de baai liggen 2 eilandjes waar kerkjes op staan en zet deze ook op de foto.


Wanneer ik de baai al 3 kwart rond heb gereden stuit ik pas op een camping. De campingeigenaar is er één van de chagrijnige soort en wil me er eerst niet op laten, na wat aandringen mag ik toch de camping op. Tijdens het inchecken blijkt dat ze voor morgenochtend noodweer afgeven en hij wil dan geen kampeerders op de camping en dacht dat ik meerdere nachten wilde blijven. Nadat ik wat gegeten heb loop ik nog een rondje langs de baai en lees nog wat. Rond een uur of 10 duik ik mijn tent in en ben al heel snel vertrokken.

[The Mechanic]

 

[MotorFreak]

Schitterend 

[Hans 89]

Dag 10 – Woensdag

Wanneer ik ’s ochtends wakker wordt is het prachtig weer en vraag me af waar de storm blijft die de campingbaas heeft afgegeven. Tijdens het ontbijten kijk ik op mijn mobiel naar het weerbericht en ze geven voor eind van de ochtend best slecht weer af, met windkracht 10, onweer en een heleboel regen. Het is dus zaak om hier op tijd weg te zijn, voordat de boel los barst. Ik heb op de kaart gezien dat er een veer over de baai heen vaart, zodoende kan ik op die manier de hele baai rond rijden. De baai van Kotor staat op de lijst van werelderfgoederen door de vele historische bezienswaardigheden. Vanwege de dreiging van het slechte weer, laat ik die bezienswaardigheden voor wat is en hou dit in mijn achterhoofd voor een later bezoek.


Ik zie op de kaart dat er net buiten Kotor een nationaal park is en besluit daar door heen te rijden. Vanaf daar kan ik binnendoor naar het Meer van Shkodër wat op de grens met Albanië ligt. Ik rij de baai rond en heb daarbij mooi uitzicht op de San Giovanni-vesting die op de berg boven Kotor ligt. Om in het nationale park te komen moet ik weer via het weggetje met de vele haarspeldbochten naar boven, dat is uiteraard heel erg. Het is nu wat drukker als gisteravond en diverse keren moet ik een plekje zoeken zodat andere voertuigen kunnen passeren. Er wordt hier ook volop geclaxonneerd voor blinde bochten om te laten weten dat er tegenliggers komen, dit is in veel bergstreken heel normaal op kleine/smalle wegen. Nu is het zicht al wel beter en maak zodoende nog diverse foto’s van de baai, vanuit zee komt al wel een dreigende lucht opzetten.


Als ik weer bovenaan ben gekomen, staan er al bordjes die me naar het nationale park verwijzen. Bij de ingang van de weg staat een slagboom met daarbij een opzichter, ik moet €3 betalen om het park te betreden. Wanneer ik het park in rij voel ik de eerste spetters en trek mijn regenpak maar weer eens aan. Het begint ondertussen ook stevig te waaien en het weggetje waar ik nu op rijd, ligt vol met rommel en met de regen en wind wordt het er niet makkelijker op. Met een rustig tempo vervolg ik mijn weg en zie langs de kant bordjes staan voor een uitzichtpunt. De omgeving is erg mooi en ik besluit deze te volgen. Via een nog smallere weg draai ik via een aantal scherpe bochten naar boven, waar ik op een parkeerplaatsje uit kom. Hier is een restaurantje en via een lange trap kom ik helemaal bovenop, waar het heel hard waait. Door de regen en bewolking is het zicht naar sommige kanten beperkt, maar kan toch wel wat zien van de omgeving. Boven op het uitzichtpunt is ook het mausoleum te vinden van Peter II van Montenegro, dit is een heerser geweest in land.




Na het bezoek vervolg ik mijn weg en helaas blijft het weer erg wisselvallig. Ik rijd een stuk binnendoor en geniet van de omgeving en de dorpjes waar ik door heen rijdt. In tegenstelling tot de omgeving van Kotor, kom ik hier nagenoeg geen toeristen tegen. Onderweg kom ik, net als in de rest van het land, veel monumenten tegen van zowel de 2e wereldoorlog als uit de tijd van het Joegoslavië. Als snel rijd ik langs de uitlopers van het Meer van Shköder en stuit daar op een uitzichtpunt. Hier heeft een wijnboer, die op de helling zijn druiven heeft staan, een standje gemaakt van waaruit hij wijn en dergelijke verkoopt. De wijnboer spreekt goed Engels en van hem krijg ik uitleg over de omgeving en de wijnbouw die hier plaats vind.


Ik krijg ook wijn te proeven, maar ben geen wijnliefhebber dus vind het niet heel erg lekker. Mijn zus en zwager houden wel van een wijntje, dus ik koop bij de man fles die in mijn bagage verdwijnt. Het blijkt ook dat de wijnboer het WK aandachtig heeft gevolgd en hij vind dat Louis van Gaal een miskleun heeft gemaakt tegen Argentinië. Volgens hem had de keeper vlak voor de strafschoppen ook gewisseld moeten worden, dan had Nederland een betere kans gemaakt. Ik krijg van hem een tip om de weg langs het meer te blijven volgen, vanwege de mooie uitzichten. De weg eindigt op een uitzichtpunt en vanaf daar zit ik dan nog maar een paar km van de grensovergang. Ik had een iets anders plan, maar dit klinkt ook mooi dus ik ga blijf de weg volgen. Bij de wijnboer ontmoet ik ook een Belgisch echtpaar met een camper, ik maak met hun een babbel en zodoende wisselen we weer wat informatie uit. De weg waar ik nu rijd geeft een prachtig uitzicht op het meer en de uitlopers hier van, maar ook wat minder mooi uitzicht op slecht weer wat deze kant op komt.


De weg loopt dwars door het plaatsje Virpazar wat het toeristisch centrum vormt voor bezoek aan het meer. In het stadje bestel ik op een terras een bord spaghetti en lees in een folder wat informatie over het meer. Het meer wordt gevoed door een rivier en talloze ondergrondse bronnen. Het meer staat bekend om zijn rijke flora en fauna, het is het grootste vogelreservaat van Europa. Zo leven hier diverse vogelsoorten die in de rest van Europa niet voorkomen, lees ik in de folder, oa pelikanen en arenden. Dit gegeven zorgt er voor dat er hier ook veel natuurliefhebbers naartoe komen, met name vogelaars. Na deze pauze vervolg ik mijn weg en het is even zoeken naar de juiste route. Na een keer verkeerd te zijn gereden heb ik de weg gevonden. Deze weg bied ook weer mooie uitzichten en vanaf hier kan ik ook Albanië zien liggen. Het weer is heel wisselvallig, ene keer droog en zonnig en dan weer zeikende regen. Ik laat er mijn pret niet door bederven en na ruim een uur rijden sta ik op het uitzichtpunt.



Hier maak ik nog wat foto’s en wanneer ik weer op stap begint het weer te zeiken van de regen. De weg loopt nu alleen maar naar beneden en ik rijd achter een huurauto. Deze rijd niet heel erg hard, maar dit is nu geen enkel probleem want door de regen rijd ik ook niet heel hard. De weg loopt met wat flauwe bochtjes naar beneden en ondertussen nader ik een haarspeldbocht. De auto voor me rijd niet echt hard en zodoende rijd ik ook maar maximaal 25 km/h. Ik stuur de haarspeldbocht in en voor ik er erg in heb, lig ik met motor en al op het asfalt. Wanneer ik probeer op te staan, ga ik nog een keer op mijn plaat want het is hier spek en spekglad. De auto voor me heeft het zien gebeuren en wanneer de man uitstapt en mijn kant op komt, gaat hij ook op zijn plaat door de gladheid. Het  is een Amerikaan en met moeite krijgen we de motor overeind en duwen hem daarna de berm in. Wanneer we daar mee bezig komt er een andere auto de bocht door en deze rijd recht de bosjes in, erg link bochtje dus. Ik bedank de Amerikaan en neem daarna de schade aan de motor en mezelf op. Ik zelf mankeer niet zo veel, alleen een pijnlijke plek op mijn rechterheup. Ik weet uit ervaring dat pijn pas vaak na een paar uur opkomt, dus hou het wel in de gaten. Op wat krassen aan het stuureind, valdop en tas kan ik niet zo veel ontdekken en stap weer op de motor. Daar voel ik wat raars bij mijn rechtervoet en constateer dat mijn rechterstepje is verbogen, dat moet ik dus ook in de gaten houden. Ik zit nu vlakbij de grens en daar aangekomen is het een drukte van jewelste, dit is de enigste grensovergang aan deze kant en dan is het niet heel verwonderlijk. Wanneer ik langs de rij naar voren rij, wordt ik ingehaald door een Tsjechische motor die aangeeft dat ik hem moet volgen. Hij rijd naast het kantoor waar de douane zit een klein gangetje in, dit blijkt dus voor voetgangers en fietsers te zijn, maar motoren doen ze ook niet moeilijk over. Ik geef mijn papieren af en controleer mijn stepje, shit er zit nu zelfs een scheur in de schetsplaats, hier kan ik dus niet lang mee door rijden. De controle is zo gepiept en ik krijg mijn documenten terug en mag de grens over, Albanië in. Dit is echt een compleet verschil met de andere landen, het is duidelijk armoediger, rommelig, veel roma’s lang de weg en het loopt vol met dieren/vee. Vanaf de grens loopt er maar één doorgaande weg en die gaat naar Shköder. Ik rijd achter de Tsjech aan en vermoed hem ervan dat hij hier vaker is geweest. Hij rijdt netjes de snelheid die is aangegeven en al snel blijkt waarom, er staan hier meerdere snelheidcontroles. In Shköder aangekomen houd ik de bordjes centrum aan, want ik moet op zoek naar een lasser. De Tsjech gaat de andere kant op en ik sein als groet nog met mijn groot licht, hij steekt zijn hand op slaat een andere weg in. Op weg naar het centrum stuit ik op een Kik-Fit en ga daar naar binnen. De medewerkers spreken geen Engels, maar één van de aanwezige klanten vertolkt mijn vraag. Bij de Kwik-Fit kunnen ze helaas geen aluminium lassen en wordt de eigenaar erbij gehaald voor verdere afhandeling. Hij gaat wat bellen en ik knoop een gesprek aan met de jongen die wel Engels spreekt. Hij blijkt een neef te zijn te zijn van de eigenaar en is op komt net terug van vakantie in Montenegro. Hij heeft net over de grens een stuk metaal in zijn band gereden en laar hier bij zijn de oom de boel vervangen. Hij woont en werkt in Tirana op een internationaal bedrijf en spreekt daarom goed Engels. Ik begrijp van hem dat zijn oom meerdere bedrijven in de stad en omgeving bezit en daarom ook erg invloedrijk is en ook veel mensen kent. Wanneer hij terugkomt heeft hij iemand gevonden die aluminium kan lassen. Ik moet achter hem aan rijden en dwars door de stad komen we in een buitenwijk van de stad bij een klein werkplaatsje uit. Deze man moet nog van huis komen, aangezien alles ’s middags dicht is en hij over 30 min pas weer zou beginnen. Het is dus even wachten dat hij er is, maar aangekomen gaat hij direct aan de slag. Hij vraagt of ik een nette of een functionele reparatie wil, de nette reparatie gaat alleen wel langer duren. Bij de nette reparatie moet de hele schetsplaats los, bij de functionele moet alleen de accu los gekoppeld worden. Ik kies voor een functionele, want als het al vast zit vind ik het al lang best.



Na een half uurtje krijg ik te horen dat hij klaar is en bevestig ik mijn bagage weer. Wanneer ik wil betalen, willen ze daar niet van weten en ik bedank hun hartelijk voor hun behulpzaamheid. Ondertussen is het al tegen 8 uur en het is hier al vroeg donker, dus ik moet nu op zoek naar iets om te slapen. Ik kijk in de gps en op circa 15 min van de stad moet een camping zitten, Lake Shkodra Resort. In de stad kom ik er ook achter dat ik niet bij alle banken kan pinnen, de meeste automaten dekken alleen maar Visa kaarten en ik heb dus alleen maar een Master en Meastro kaart bij. De camping is alleen maar te bereiken over een onverharde weg en hoop op het beste. Aangekomen bij de camping is mijn hoop ongegrond, want het ziet er perfect verzorgd uit. De camping is omheind en op het terrein zie ik meerdere campers, 4x4, auto’s en motoren staan. Bij de receptie wordt ik begroet in het Engels en krijg ik een korte uitleg over de camping en het restaurant. Ik plaats mijn tentje midden op het veld en wanneer ik daar mee bezig bent, komt er Zwitser naar me toe.

Hij zit tegenover mij en rijdt ook motor en hij vraagt of ik al gegeten heb. Wanneer ik antwoordt dat ik nog moet eten, krijg ik de vraag of ik mee ga eten in het restaurantje achter op de camping. Ik maak snel mijn spullen in orde en ga met hem mee. Het is erg druk in het restaurantje en we komen aan een tafel te zitten met 2 andere Nederlanders en hebben we met zijn vieren een gezellige maaltijd in het Engels. De Zwitser heeft geen werk is al vanaf mei aan het rondrijden op zijn motor door Europa. Hij laat mij diverse foto’s en stukken op de kaart zien, waar ik naar toe zou moeten. Ik schrijf diverse delen van zijn informatie op, zodat ik die eventueel kan gebruiken. De 2 Nederlanders gebruiken de camping als uitvalbasis voor trektochten door de bergen en hopen morgen weer voor een aantal dagen de bergen in te gaan. Ondertussen zijn alle weergoden weer volledig los aan het gaan, de regen, wind en onweer voeren om het hardst strijd om de overhand te krijgen. Ondanks dat is het erg gezellig in het restaurant en na de nodige biertjes ga ik richting mijn tent. Wanneer ik naar mijn tent loop voel ik dat mijn been toch behoorlijk stijf is geworden van het zitten en zit er op mijn rechterheup toch een flinke blauwe plek. Dat is balen want ik slaap altijd op mijn rechtse zij. Ik neem 2 paracetamolletjes in en hoop dat ik enigszins wat slaap kan pakken. Vandaag de eerste kennismaking met Albanië en het viel me niet tegen.