Het Waterloo van Griekenland

[MotorFreak]

Maar lichamelijk trekt P.S. dat niet vrees ik.....ik heb die folder uit Thailand nog liggen van hem maar met zijn stelten niet te doen. .......maar niks is onmogelijk :-)

[4tm]

Hij blijft natuurlijk niet eeuwig jong.
Misschien is dat de reden om nog een paar keer wat bijzonders te doen.
Zo,n motor lijkt mij eigenlijk ook best klein.
Voor de lange benen even highway steps monteren 

Die cbf kon ik een keer van hem kopen maar ja ik had toen al 4 motoren in de schuur.

Best snel even heen en weer naar Polen.
Dan was ie nog vlugger dan de post.

[Oemoemenoe]

hele mooie foto,s Hans , moet zeggen dat het ook bij mij weer gaat kriebelen 

[Hans 89]

Dag 11 – Donderdag

’s Ochtends ben ik vroeg wakker en heb bagger geslapen, omdat ik een paar keer wakker ben geworden vanwege pijn in mijn heup en been. Met enige moeite kom ik uit mijn tentje, want mijn been is behoorlijk stijf. Ik ben toch niet heel hard gevallen, maar dan toch raar neer gekomen. Ik heb gisteren geen boodschappen meer gedaan en heb dus geen ontbijt kunnen regelen. Dit is geen enkel probleem, want het restaurantje serveert ook ontbijt, alleen is dit pas vanaf 8 uur. Ik ruim daarom eerst mijn spullen op en naarmate ik lekker bezig ben wordt mijn been al wat soepeler. Ik doe lekker op het gemak en tegen 8 uur loop ik naar achteren toe. Op de camping staan diverse campers, busjes, 4x4’s en motoren, maar één van de campers valt me op. Deze heeft een Nl oldtimer plaat en ik maak met de eigenaar een praatje. Het blijkt een omgebouwd busje te zijn, het merk weet ik niet meer, wat gebouwd is in 1974. Ik vind het erg stoer om met zo’n voertuig op reis te gaan en wens hem nog een goede reis. In het restaurant neem ik een uitgebreid ontbijt en geniet van ei met spek, brood, div soorten beleg en koffie. Ondertussen is er een Belgisch en Duits stel met kinderen ook aangeschoven. Zij zijn al een aantal dagen in Albanië en krijg van hun bruikbare info aangereikt. Gisteren werd me door de Albanezen bij de garage verteld dat de weg naar Theth volledig verhard is en dat ik daar makkelijk naar boven kan rijden. Deze vraag leg ik ook bij hun voor en krijg als antwoord dat dit alleen te doen is met voertuigen die voldoende offroad capaciteiten hebben. De weg is tot de helft goed te doen, maar daarna zou de weg alleen maar bestaan uit keien en slechte onverharde stukken. Ik ben niet vies van een stuk onverhard en ga gewoon kijken hoe ver ik kom en anders draai ik weer om. Aangekomen bij mijn tent is de Zwitser ook wakker en ik maak nog even een praatje met hem. Mijn begint ondertussen steeds beter mee te werken en ik stap op de motor. Het is jammer dat ik van de camping weg ga, want het koste maar €5, maar was wel de beste camping die ik tot nu toe gehad heb. Sanitair was goed, receptie was prima verzorgd, terrein was uitstekend, restaurant was ook erg goedkoop maar ook erg lekker en er zaten genoeg andere gasten. Vanaf de camping rijd ik de onverharde weg uit en draai links de doorgaande weg op naar Koplik, vanaf hier kan je de SH21 op die naar Theth loopt. Ik wil deze weg rijden, omdat iedereen die hier geweest is, heel enthousiast is over de omgeving van Theth. Onderweg kom ik nog een aantal snelheidcontroles tegen, wat me opvalt is dat ze zonder apparatuur staan. Ze houden gewoon aan op gevoel of zouden ze net al de Nederlandse agenten ook ingebouwde snelheidsmeters hebben in hun ogen? Bij Koplik rijd ik de SH21 en al snel  rijd ik een vallei , maar door de laaghangende bewolking zie ik de toppen rondom niet. Onderweg kom ik nog een monument tegen waar ik van denk dat het een link met de eerste wereldoorlog heeft. Ik maak een foto en sla wederom de coördinaten op.


Het eerste stuk van de weg is prima te doen en bestaat uit goed asfalt. Op de gps zie ik dat ik steeds wat hoger kom en de weg gaat ook over in gravel. Het is duidelijk te zien dat dit een fundering is voor een asfaltlaag en al snel stuit ik op wegwerkzaamheden. Hier zijn een aantal mannen druk bezig met asfalteren en van hun begrijp ik dat er zo meteen nog een heel stuk nieuw asfalt kom en dat daarna de weg slecht wordt. Ik rijd toch door en zoals zij al aangaven gaat de weg over in onverhard wat nog prima valt te berijden. Ik kom ondertussen ook de eerste haarspeldbochten tegen en hoe verder ik kom, hoe slechter deze wordt. Tot overmaat begint het ook weer eens te regenen, de lucht was al constant dreigend. De weg wordt er door de regen niet beter op en ik begin ook aardig last te krijgen van mijn been en besluit vanwege de risico’s lekker om te draaien en weer het asfalt op te zoeken. Als ik fit was geweest had ik het wel gedaan, maar zal ik de weg op een ander moment maar eens moeten rijden.



Ik pak de kaart erbij en bekijk wat de mogelijkheden zijn. Ik zie vanaf Shköder de SH5 lopen, die richting Kukos en Kosovo gaat en vanaf daar zou ik via wat doorgaande wegen weer richting het zuiden kunnen rijden. Ik rijd de weg terug naar Shköder en zet de gps aan om zo snel mogelijk door de stad heen te gaan. In de stad valt me wederom weer op dat hier echt asociaal wordt gereden en dat er ontzettend veel Mercedessen, BMW’s en Audi’s rond rijden. Na de chaos in de stad kom ik via een aantal buitenom weggetjes op de SH5 terecht en al snel laat ik de bebouwing achter me en rij ik weer in de bergen.


Het is hier heerlijk stil op de weg en het asfalt is in redelijke staat. Het is ondertussen al een tijdje droog en de temperatuur komt ook al weer boven de 30°C, ik ben daarom ook erg blij met mijn Camelbak. Ik geniet volop van de omgeving en maak ook meerdere foto’s. Wanneer ik in het stadje Puke aan kom, wil ik gaan tanken maar realiseer me dat ik niet voldoende cash heb. Gelukkig hebben ze hier een bank waar ik wel kan pinnen en neem voldoende geld op. Bij het benzinestation aangekomen hoef ik zelf niet tanken en kan zo eens wat rond kijken. Op de pomp zitten nog stickers van Agip en de teksten zijn in het Italiaans, die lui hebben dus gewoon een tweedehands pomp opgekocht in Italië. Ik ga weer de doorgaande weg op en al snel stuit ik op de Nederlandse oldtimer camper van vanochtend op de camping. Zij staan aan de kant van weg en vraag of ze problemen hebben, daar de motorkap open staat. Dat hebben ze gelukkig niet, ze hielden alleen een plaspauze, maar vanwege de temperatuur doet hij standaard bij elke stop de motorkap open zodat de warme lucht sneller weg kan. Ik vraag naar hun route en zij rijden dezelfde weg af en gaan dan Kosovo in, best kans dat ik ze onderweg nog een keer ga zien. Na Puke wordt de weg merkbaar minder van kwaliteit en regelmatig zijn er stukken van de weg verdwenen, gaten in het wegdek, veel rommel als grind en zand op de weg, onverharde stukken etc.



Onderweg kom ik ook heel veel betonnen bunkertjes tegen en had al eerder gelezen dat deze gebouwd zijn onder de dictatuur van Enver Hoxha. Deze man was erg paranoïde wat betreft invallen van andere landen en heeft zo’n 750.000 bunkers laten bouwen door heel Albanië ter verdediging van het land. Deze bunkers zijn dan ook op de raarste plekken terug te vinden.


In een dorpje onderweg zie ik een terrasje waar ik besluit om wat te eten te halen. De man die achter de bar staat spreekt geen Engels en heeft ook geen menu kaart. Wat ik wel begrijp is dat hij iets heeft wat uit biefstuk, friet en salade moet bestaan, klinkt goed dus ik bestel dat maar. Als ik zit te wachten op mijn eten komt de Nederlandse camper voorbij gereden en zwaaien we nog naar elkaar. Als de man met mijn eten komt, blijken de biefstuk te bestaan uit runderlapjes, is de friet gekookt in de olie, zit er in de salade net iets te veel Feta en is het brood ook niet van vanochtend. Omdat het zo spotgoedkoop is en ik geen Albanees spreek neem ik het voor lief en werk het naar binnen. Na dit “eten” ga ik weer op pad en geniet weer van de omgeving. Zo af en toe valt er een buitje en in combinatie met de zon verschijnt er een prachtige regenboog.
Er lopen hier ook volop paarden in het wild en soms is het oppassen want ze staan ook midden op de weg. Ondertussen passeer ik meerdere auto’s die langs de weg staan en zie voor de rest geen bebouwing of mensen. Wanneer ik goed kijk zijn het allemaal auto’s met schade of die onbruikbaar zijn, doorgezakte assen, kapotte motorblokken etc. Zo kom je dus makkelijk van je auto af die je toch niet meer gebruikt.



Vlak voor Kukos rijd ik de A1 op aangezien dit de enigste weg is die over het water heen gaat. Van een oprit hebben ze hier ook nog nooit gehoord want je draait gewoon rechtsaf direct de snelweg op. Voor linksaf steek je gewoon de rijbaan over en kan je tussendoor de vangrails naar de andere rijbaan rijden, heerlijk dat dit hier gewoon kan. Vanaf de snelweg rijd ik Kukos in op zoek naar een winkeltje waar ik nog wat spullen insla, voor het avondeten en ontbijt. Onderweg stuit ik nog op een tafereel waar 2 mannen een zwerfhond proberen weg te jagen, maar ik heb idee dat dit niet helemaal gaat zoals gedacht aangezien ze hard voor de hond uit rennen. In de stad bekijk ik de kaart voor de verdere route, ik kies voor de SH31 naar Peshkopi en vanaf daar de SH36. Het is even zoeken naar het begin van de SH31, maar na een stukje onverhard kom ik op de weg terecht. Het asfalt is hier bijna als nieuw en met de vele bochten rijdt het hier fantastisch.



In de omgeving zie ik veel boerderijen en onderweg kom ik veel herders met geiten en koeien tegen. Het is nu rond half 6 en vermoed  dat veel herders dan richting de dorpen gaan, aangezien er veel lopen. Wanneer ik lekker aan het rijden ben springen er voor mee aantal jongens op de weg, die ik tussen de 10 en 15 jaar schat. Ze gebaren me om te stoppen en wanneer ik aan kom rijden stappen ze voor mijn motor. Ik vertraag aanzienlijk en ze beginnen gelijk te roepen dat ik moet betalen om door te mogen rijden. Dit ben ik het geheel niet van plan en jaag de motor hoog in toeren en laat het voorwiel even los van de grond komen, waarop ze gelijk weg springen. Wanneer ik hun passeer proberen ze met stenen en stokken me nog te raken, maar ik ben sneller weg als dat hun kunnen gooien. Dit tafereel herhaalt zich op deze weg nog 2 keer, maar gelukkig raken ze me telkens niet. Bij Peshkopi ga ik de SH36 op, dit is de doorgaande weg naar Burrel en vanaf daar wil ik afzakken naar het zuiden van Albanië. De weg bestaat uit wat matig asfalt en passeer een aantal dorpen. Voorbij één van de dorpen ga ik via een houten brug het water over en wordt de weg onverhard. 


Ik neem de gok dat dit maar een kort stuk is, aangezien dit een doorgaande weg is tussen 2 steden. De weg is redelijk te rijden, maar na een paar kilometer heb ik verkeerd gegokt want het blijft steeds onverhard. Het is ondertussen al na 7 uur en besluit om naar een overnachtingsplek uit te kijken. Hier in de The Middle of Nowhere ga ik natuurlijk niks vinden, dus ga op zoek naar een mooi plekje en vindt dit in een soort van oude steengroeve, het ligt wel vlak langs de weg, maar ik vermoed dat  hier niet veel langs komt. Ik maak mijn kampje in orde en kook ondertussen wat te eten. Nog voordat het donker wordt loop ik nog een rondje door de omgeving en geniet van de omgeving en de vele dierengeluiden die ik hoor, ik vermoed oa Jakhalzen. Doordat het vroeg donker is, ik afgelopen nacht weinig heb geslapen lig ik vroeg in mijn slaapzak en hoop nu wel goed te kunnen slapen
.

[Hans 89]

Dag 12 – Vrijdag

Omdat ik gisteravond vroeg ben gaan slapen ben ik nu ook vroeg wakker, het is rond 5 uur en het begint net wat licht te worden. Ik heb gelukkig beter kunnen slapen als de vorige nacht, maar ben nog div keren wakker geweest omdat ik precies op mijn heup draaide waar een bloeduitstorting is ontstaan. Het is heerlijk rustig hier en geniet van mijn koffie en ontbijt.

Ondertussen pak ik de kaart erbij en kijk hoe lang deze weg nog is en voor de verdere plannen vandaag. Vanaf waar ik nu ben zie ik dat deze weg nog zo’n 50 km lang is en gok erop dat dit niet allemaal onverhard is. Ik heb voor morgenmiddag afgesproken met de mensen waar ik weekend blijf en zij wonen in het zuiden van Albanië vlakbij Sarandë. Van de Zwitserse motorrijder had ik al begrepen dat kustweg van Vlorë naar Sarandë de moeite waard is en ik wil zelf nog even naar Durrës voor een foto. Plan is al snel gemaakt, eerst deze onverharde weg afmaken,  een stuk via de snelweg naar Durrës en dan richting de kustweg Ik maak de motor en bagage weer gereed voor vertrek en stap rond een uur of 6 op de motor. Het is hier best fris en de zon is ook nog niet doorgekomen, dus trek ik een vest aan onder mijn jas. Ik ben nog maar net onderweg of er komt me een bus tegemoet, dit blijkt de lijnbus te zijn. De bus zit helemaal afgeladen met mensen en heeft er aardig de gang in, ondanks dat de weg onverhard is. De weg slingert dwars door de bergen en bestaat voornamelijk uit grind en harde grond.




De omgeving is erg mooi en ondertussen komt de zon ook tevoorschijn. Wanneer ik een aantal dorpjes ben gepasseerd, wordt de weg steeds slechter. Op sommige stukken is het lekker glibberen en glijden in de blubber en zijn de sporen zo diep dat mijn voetsteunen over de grond schrapen. Ook moeten er een aantal plassen doorstoken worden, die zo diep zijn dat ik er tot mijn knieën in stond. Op dat moment had ik liever op mijn XR600 gezeten, maar met mijn CB500 is toch wel wat avontuurlijker. Het tempo is erg laag, maar dat boeit niet want ik heb het reuze naar mijn zin. Ook hier kom ik weer veel betonnen bunkertjes tegen en vraag me af wat hier te verdedigen valt in deze negorij. Ondertussen zijn de Albanezen ook wakker geworden lijkt het en kom ik de eerste herders tegen. De meeste kijken met verbazing naar me, zal waarschijnlijk komen dat ik hier met een niet heel geschikte motor aan het rijden ben. De kilometers vorderen gestaag en ondertussen begint de weg ook weer te dalen. Ik zie op de gps dat ik in de buurt van Burrel kom en vanaf de berghelling kan ik het ook al zien liggen. De weg naar beneden is erg slecht en met name de haarspeldbochten zijn compleet vernacheld door zwaar verkeer. Je ziet hier dan ook vaak dat de weg zichzelf verplaatst doordat de voertuigen afsnijden of een stukje omrijden.



Ik heb op Youtube een filmpje gevonden van de weg, voor een impressie
Vanuit het niets doemt er ineens asfalt voor me op en het is gewoon gek om weer vaste weg onder de wielen te hebben. Het asfalt is redelijk nieuw, de zon heeft de weg al goed opgewarmd en zodoende kan ik lekker sturen. Als ik een mooi plekje in de zon zie stop ik langs de weg om nog wat brood te eten. Wanneer ik daar sta begint de luidspreker van een moskee, op een helling aan de andere kant, te blèren. Ik snap geen reet van wat er geroepen wordt, maar het lijkt precies op het geblèr in Nederland vanaf de moskee. Wanneer ik mijn weg vervolg zie ik veel mensen die netjes gekleed zijn en heb dan pas door dat het vrijdag is, vrijdag is de heilige dag.


In de buurt van Burrel wordt het ook steeds drukker en in de stad is het helemaal een drukte van belang. Ik navigeer zo snel als mogelijk weer de stad uit en kom dan ik een mooi gebied terecht. Ik kom onder andere langs een meer, rijd tussen de bergen door en passeer ook een aantal tunnels.



Op de borden worden Tirana en Durrës al aangegeven, lekker simpel gewoon de borden volgen. Al snel draai ik de A1 op en dit is niet een snelweg zoals wij die kennen. De weg is maar 2 banen breed, geen middenscheiding en er rijden trekkers, paard en wagen, brommertjes en fietsen. Ook staan er hier weer veel snelheidscontroles, meeste lijpe is dat ze soms om de 500 meter staan. De weg gaat op een gegeven moment over in de SH1 en hier is helemaal lachwekkend wat je tegenkomt, bijv auto’s die gewoon op de weg geparkeerd staan. Net voor Tirana gaat rijd ik de SH2 op en deze lijkt al wat meer op een snelweg, ook hier staan achterlijk veel controles en rijd dan ook niet te hard. Op sommige stukken van de weg ga je van 4 baans ineens naar 2 baans, omdat er geen ruimte is om 4 banen te maken. Ook wordt er hier zeer asociaal gereden, bijv wanneer je voor een stoplicht staat te wachten, rijden auto’s door de berm of over de rijbaan van tegemoetkomend verkeer, om dan vooraan bij het stoplicht te gaan staan. In Durrës wil ik een foto maken voor de landmarkrally bij het standbeeld van Lodewijk Willem Johan Karel Thomson. Ik kan de geschiedenis helemaal opschrijven, maar beknopt beschreven is deze Nederlandse majoor omgekomen tijdens de revolutie in Albanië die één van de oorzaken van de eerste wereldoorlog is geweest. Zodoende wil ik daar een foto maken en inbrengen in het spel voor de punten. Ik zet de gps aan en deze loodst mij snel en makkelijk door de stad. Aangekomen bij het beeld maak ik de foto en plant me op het terras van een koffiebar er direct naast.


Daar wordt ik bijna weggekeken, aangezien mijn broek en schoenen helemaal onder de modder en stof zitten. Ik bestel een cappuccino en wanneer ik de prijs ervan zie moet ik bijna lachen, het kost me wel €0,60. De cappuccino smaakt heerlijk en ik bestel er nog één, voor het geld hoef je het niet te laten. In Durrës probeer ik nog op de boulevard te komen, maar in de omgeving is veel afgesloten vanwege een grote kermis. Omdat het erg warm is, ik zie thermometers die 40°C aan geven, en erg druk is in de stad, zoek ik mijn weg naar buiten de stad. Vanwege de temperatuur ga ik weer de snelweg op en zodoende kan ik nog wat rijwindkoeling pakken, dit is nog best lastig aangezien de lucht ook warm is. De weg lijkt hier nog het meeste op een snelweg zoals wij hem kennen, maar het blijft een belevenis. Alles wat maar kan rijden, kom je dan ook tegen, al dan niet tegen het verkeer in rijdend. Aan de snelweg liggen ook gewoon huizen en bedrijven en je draait gewoon vanaf je oprit zo de snelweg op. Wanneer je op bezoek gaat bij de buurman draai je gewoon links de rijbaan op en rijd je tegen het verkeer in naar de buren, heel normaal hier aangezien veel mensen het doen. Lopend oversteken is hier ook heel normaal en op sommige plekken zijn opstapjes gemaakt om over de vangrail/middenscheiding heen te klimmen. Wanneer ik halverwege een mooi plekje in de schaduw vind, stop ik om nog wat te eten. Daar vind ik onder de motor nog een verstekeling in de vorm van een vogel, die precies tussen mijn uitlaatbochten zit. Hij is morsdood en enigszins aangebrand, koud zal hij het niet gehad hebben.


Wanneer ik daar sta komt er een auto voorbij met een tafel en 4 stoelen op zijn dak. Een spanband zal hij niet gehad hebben en heeft het opgelost door met 4 mensen in de auto te gaan zitten en ieder houd dan via het raampje een hoek van de tafel beet. De politie treed hier ook niet tegen op, want ze doen veelal net zo hard mee. Zo stond er een politieauto geparkeerd op de snelweg en zaten de agenten aan de parallelweg op een terras. De snelweg kilometers tikken vlot weg en al snel ben ik bij Vlore, waar ik de kustweg op draai. Het is hier merkbaar toeristischer als in de rest van het land en zie ook divers badplaatsen. Het eerste stuk van de kustweg is niet heel bijzonder en op sommige plekken is de weg erg slecht, stukken onverhard maar ook stukken waarbij de weg soms een halve meter is verzakt. Voorbij Orikum rijd je de bergen in en ga je flink omhoog op 1200m uit te komen. Vanaf dit punt heb je schitterend uitzicht over de kust van Albanië, de Adriatische zee en oa Corfu.


Via een serie haarspeldbochten daal ik weer af naar de kust waar ik besluit om een camping te zoeken. Het is nog maar 5 uur, maar het slechte slapen en de warmte zorgen ervoor dat ik niet heel scherp meer ben. Ik koop snel wat boodschappen en een camping vinden is geen enkel probleem. Op de camping maak ik snel wat noodles klaar en nadat ik deze op loop ik naar het strand. Ik duik het water in en dit is echt heerlijk op zo’n warme dag als vandaag. Terug op de camping kook ik nog een pan macaroni en haal bij de receptie een heerlijk koud biertje. ’s Avonds loop ik een rondje over het strand en geniet van alles wat daar is te zien. Na wederom een prachtdag lig ik rond 11 uur op mijn slaapzak, aangezien erin liggen te warm is.

[Sabre-Zeeuw]

Man o man wat ben ik jaloers op je............
En zoals je het beschrijft ik zie die wiebelende tafel op dat autodak helemaal voor mij.
Klasse beschreven ga zo door.......

[Dick]

Wederom mooie fotos en een mooi verhaal.

[The Mechanic]

 

[Hans 89]

Dag 13 – Zaterdag

Vannacht ben ik rond 3 uur een keer wakker geworden, omdat iemand nodig aan zijn auto moest sleutelen daar deze niet stationair bleef lopen. Dit typeert heel goed hoe de Albanezen zijn, heel erg egocentrisch. Rond een uur of 8 ben ik goed wakker en na een ontbijt en koffie ruim ik mijn spullen op. De eigenaar die ’s nachts aan zijn auto stond te sleutelen ligt op de achterbank te slapen, dit resulteert erin dat ik bij het starten wat enthousiaster aan mijn gashendel draai. Voor vandaag heb ik niet zo’n heel druk programma in gedachten. Ik heb met 2 Nederlanders afgesproken die in Albanië werkzaam zijn voor een zendingsorganisatie, dit zijn 2 zussen die al 13 jaar hier wonen. Ik ken hun niet persoonlijk, maar heb ze ooit wel eens gesproken en zodoende met hun contact gezocht om op bezoek te komen. Zij wonen in Delvinë, circa 1,5 uur rijden vanaf hier, maar ik heb pas afgesproken dat ik daar in de loop van de middag aan zou komen. Om die reden ga ik eerst naar Butrint, dit zijn ruines van een oude Griekse stad, in het zuiden tegen de grens met Griekenland. Vanaf de camping volg ik de borden Sarande en volg gewoon simpelweg de kustweg. De weg is in goede staat en het is prachtig rijden hier, ik heb uitzicht over de kust en zicht op Corfu.



De temperatuur loopt ook al aardig op en rond een uur of 10 is het al 30°C. Ik had al gelezen dat het toerisme in Albanië zich vooral afspeelt langs de kust en dat is hier duidelijk zichtbaar. Ik rijd diverse keren hotels en ressorts voorbij, waar de meeste luxe auto’s staan. Wanneer ik Sarande in rij, staat Butrint al aangegeven op de bordjes. De stad is best druk en ook hier is het toerisme behoorlijk aan het groeien, getuige de vele hotels die in aanbouw zijn. Buiten Sarande rijd ik al snel langs de rand van Lake Butrinti.


Na nog een paar mooie bochten kom ik op de parkeerplaats van het park uit, waar een aantal mannen rondlopen die het verkeer regelen. Ik begrijp van hun dat het vrij parkeren is en dat ik mijn motor naast de hoofdingang kan parkeren, waar al een aantal motoren en scooters staan, ik kan mijn helm en jas binnen leggen bij de kassa. Butrint is de grootste toeristische attractie van Albanië en dat is op de parkeerplaats ook terug te zien, veel buitenlandse auto’s en stuk of 10 touringcars. Butrint is volgens de beschrijving van oorsprong een Griekse stad, maar is daarna in handen geweest van Rome, Byzantium en Venetië. Dit alles zorgt ervoor dat er verschillende bouwstijlen en monumenten zijn terug te vinden. Ik neem mijn camelbak mee naar binnen en ben hier wel blij mee, want de temperatuur loopt tegen de 40°C en in de zon is het nog een stukje warmer. In Butrint is van alles te zien en de informatieborden zijn ook in het Engels en geven een goed beeld van de stad. In de burcht op de akropolis is een museum ingericht over de opgravingen die hier zijn gedaan.




Het bezoek neemt toch een aantal uur in beslag en ik begin toch ook wel trek te krijgen. Ik haal bij de kassa mijn jas en helm op en wanneer ik bij de motor sta, komt er een beveiliger op mij af lopen. Hij wil geld hebben, want hij zegt dat hij op mijn motor heeft gepast. Dit is de grootste onzin, want ik heb de beveiliger in de oude stad op een bankje in de schaduw zien zitten. Hij probeert gewoon wat geld bij te verdienen en wanneer ik hem zeg dat hij geen geld krijgt, begint hij wat stampij te maken. Wanneer ik mijn helm op zet en de motor start, druipt hij gepikeerd af en krijg ik nog wat verwensingen naar mijn hoofd geslingerd, heerlijk is dit. Ik had op de heenweg net voor Butrint al een parkeerplaats gezien met mooi uitzicht en ik besluit hier te stoppen om wat te eten. Ik haal het laatste brood uit mijn tas en in de schaduw van een boom eet ik dit op.


Ik rijd de weg terug naar Sarande, onderweg maak ik nog een foto bij een bord van Albanië en plak er nog een sticker op. Omdat het nog maar 2 uur is, ga ik de stad nog even in, ik koop o.a. nog een sleutelhanger van Albanië, voor de verzameling van mijn zusje, en koop nog wat te eten. In de stad kom ik erachter dat mijn regenpak verdwenen is en constateer dat ik deze na het eten ben vergeten vast te zetten, beetje stom van me. Aangezien de weg  terug niet heel lang is, besluit ik om het stuk terug te rijden, om te kijken of ik het nog terug kan vinden. Helaas vind ik het niet en baal er nog het meeste van, dat mijn waterdichte handschoenen ook bij mijn regenpak zat. Het regenpak vind ik niet zo erg, aangezien dit maar een tientje koste en het ook nog lek was. Dat wordt dus onderweg maar iets scoren van een regenpak, voor als ik weer slecht weer heb. Omdat ik voor de rest geen plannen meer heb, rijd ik richting Delvinë. Ik had al begrepen dat in Alabnië veel straten geen naam/nummer en heb afgesproken dat als ik in de stad ben, hun zou bellen voor de exacte locatie. Wanneer ik op het centrale plein ben, bel ik op en krijg ik hun woonlocatie door. Het is makkelijk te vinden en bij de poort wordt ik al opgewacht door de jongste van de 2. Na een kennismaking en een Hollandse bak koffie, mag ik gebruik maken van de wasmachine en maak hier goed gebruik van, met die handwasjes wordt het niet echt schoner. Van hun begrijp ik dat er nog 4 Nederlanders dit weekend hier over blijven, maar die hebben onderweg vertraging opgelopen en zullen wat later aanwezig zijn. Zij wonen hier al 13 jaar en zodoende vraag ik honderduit over Albanië en zijn mensen. Zo hoor ik onder andere dat ze in 1997 een nationale economische crisis hebben gehad, door het piramidespel. In dit spel heeft zo’n beetje de hele bevolking mee gespeeld en zijn er vele mensen en bedrijven door failliet gegaan. Naar aanleiding van dit zijn er rellen uitgebroken die bekend staan onder de naam “Albanese anarchie van 1997”. Wanneer ze mij vragen wat ik van het land vind en in het bijzonder van de Albanezen. Ik vertel dat ik het land fantastisch vind, maar dat ik de bevolking wel bijzonder vind. Met name de generatie tot 30 jaar is heel erg egocentrisch ingesteld, dit zie je terug in uiterlijk vertoon als kleding/auto’s/etc en gedrag. Ik krijg van de 2 zussen horen dat dit op het moment het grootste probleem is van Albanië. De oudere generatie willen het land sterker maken, maar dit wordt door de jongere generatie teniet gedaan, aangezien zij geen donder geven om een ander. Zij wonen hier al 13 jaar en zien het land de laatste paar jaar qua bevolking alleen maar achteruit gaan en zij missen het oude gemoedelijke en vriendelijke Albanië zoals het eerst was. Dit probleem is vooral ontstaan na de opkomst van TV en social media, waar de jongeren massaal aan verslaafd zijn geraakt. Zij proberen alles na te doen wat ze zien vanuit de westerse wereld en Amerika is onder de jongeren ook heel populair, dit heeft wel een positief punt ze spreken veelal goed Engels. Ondertussen hebben de andere Nederlanders ook gebeld dat ze in de buurt zijn en al snel zijn zij ook gearriveerd. Met hun wordt eerst ook kennis gemaakt en worden we door de 2 zussen uitgenodigd om mee te gaan eten in een restaurant in de stad. Daar aangekomen wordt er voor het hele gezelschap geroosterd geitenvlees besteld en hebben we een gezellige avond. Wanneer we terug in het huis zijn, krijg ik de keus om in de studeerkamer te slapen of op het dakterras. De keuze is snel gemaakt en lig ik al snel in mijn slaapzak bovenop het dak te genieten van de heldere sterrenhemel. Lang heeft dit niet geduurd, daar ik al snel naar dromenland ben vertrokken.

[The Mechanic]

 

[V-Strom Pierrio]

Mooi man

[Ghulst]

Leuk hoor. Nog een linkje naar het werk/de zendingsorganisatie waar je geweest bent? Mijn vrouw is in april in Albanië geweest om projecten van Operatie Mobilisatie te bezoeken. Maar zij was met het vliegtuig.

[Motormuis]

geweldig

[MotorFreak]

Elke keer meereizen in je verslagen. ....geweldig :-)

[Hans 89]

Leuk hoor. Nog een linkje naar het werk/de zendingsorganisatie waar je geweest bent? Mijn vrouw is in april in Albanië geweest om projecten van Operatie Mobilisatie te bezoeken. Maar zij was met het vliegtuig.

ZGG http://www.zgg.nl/ - werken veel samen met verschillende organisaties door het hele land.

[Hans 89]

Dag 14 – Zondag
Ik heb heerlijk geslapen op het dak en word rond een uur of 8 wakker door de zon die net over de rand heen schijnt. De temperatuur is al erg lekker en dit belooft een warme dag te worden. Voor vandaag heb ik weer een rustdag gepland en ik ga tevens hier naar de kerk. De dienst begint om 10 uur en ik heb Nellie en Ineke begrepen dat ze rond 9 uur ontbijten. Op het gemak fris ik me op en trek wat nettere kleding aan als normaal ivm de kerkdienst. Na het ontbijt maken we ons klaar om te vertrekken en wanneer de andere gasten arriveren, zij slapen ivm ruimte in een ander huis, lopen we naar de kerk. Onderweg verteld Nellie hoe de kerkdienst ongeveer verloopt en verteld over hun werk in Albanië. Zij verzorgen namens de zendingsorganisatie het kinder en vrouwenwerk in deze gemeente. In Albanië is tot 1991 een verbod geweest op de uitoefening van geloof en zodoende zijn veel kerken, maar ook moskeeën in het land relatief nieuw. De  kerken krijgen vanuit diverse organisaties van over de hele wereld ondersteuning en vooral Amerikaanse organisaties zijn hier erg actief. Bij de kerk aangekomen kunnen we gelijk aansluiten want de dienst gaat direct beginnen. We zitten achterin en Nellie zal voor ons vertalen, aangezien ik weinig van het Albanees weet te maken. De dienst duurt niet heel lang, maar de voorganger geeft wel een duidelijke boodschap mee. Na de dienst volgt er standaard nog een kort samenzijn en dit is een mooie mogelijkheid om met de mensen te praten. Gelukkig spreken er een aantal kerkgangers Engels  en af en toe springen Nellie of Ineke bij om te vertalen, de gesprekken met deze mensen zijn erg interessant en zijn een verrijking voor mezelf. Ondertussen begint het ook al leeg te lopen en gaan wij ook weer richting huis, onderweg krijg ik nog wat dingen uitgelegd over met name de kerk. Thuis wordt de kerkdienst nabesproken en worden er ook andere zaken besproken. Nadat we hebben genoten van een heerlijke kipschotel, gaan de overigen naar bed en breng ik mijn middag door met o.a. de globale route voor aankomende week bepalen en kijk ik nog een aantal afleveringen van een serie. ’s Avonds luisteren we via het internet nog naar een Nederlandse kerkdienst en sluiten we de avond af met een borrel. Na een leerzame maar ook gezellige dag, lig ik in mijn slaapzak weer te genieten van een prachtige sterrenhemel.

Dag 15 – Maandag

Vanochtend door de zon weer wakker gemaakt en het is wederom rond een uur of 8. Het ontbijt is net als gister rond 9 uur en pak al vast mijn spullen in, zodat ik daarna kan vertrekken. Voor vandaag heb ik plan om de grens met Griekenland over te gaan en dan via Meteora richting Thessaloniki, Meteora zijn kloosters die ze op rotsen hebben gebouwd. Ik heb van Nellie en Ineke begrepen dat er in de buurt nog een waterbron is te zien die erg mooi is en zal eerst hier heen gaan. Na het ontbijt maak ik de motor in orde en na het afscheid nemen begeef ik me weer op weg. Ik verlaat Delvinë over dezelfde weg als ik erin gekomen ben en begeef me naar de doorgaande weg van Sarande naar de grens, waar ook de waterbron aan ligt.
Zicht op omgeving Delvinë

Het is korter om de andere kant op te gaan, maar daar is de weg erg slecht begrijp ik van Nellie dat ik beter om kan rijden. De waterbron heet Syri i Kaltër, wat letterlijk vertaal neerkomt op het “Blauwe oog”, we gaan het zien. Aangekomen bij het weggetje naar de bron zie ik even verderop een aantal auto’s stil staan voor een brug. Hier moet je wachten totdat de tegenliggers over de brug heen zijn, aangezien deze niet erg breed is. Hier staat ook gelijk een opzichter waar je 100 lek toegang moet betalen. De weg naar de bron is erg smal en aangekomen op de parkeerplaats is het druk. Ik manoeuvreer de motor op een mooi plekje in de schaduw en zie op de parkeerplaats een bekende motor staan. Het is dezelfde Triumph Thunderbird die ik in Mostar in Bosnie ook gezien heb. Wanneer ik het paadje naar de bron op loop, stuit ik op het Duitse gezin die ik op de camping bij het Meer van Shkodër heb gesproken. Zij herkennen mij ook direct en we wisselen nog wat ervaringen en tips uit. Bij de bron is het best druk, maar het is wel bijzonder om te zien. De bron is een zogenaamde karst, dit wil zeggen dat kalksteen oplost in water, hierdoor is een bron ontstaan waar mineraalwater omhoog komt. Duikers hebben geprobeerd af te dalen in de bron en komen niet verder dan 50 meter, daar wordt de waterdruk zo sterk dat ze niet verder komen.


Bij de bron bevind zich ook een terras en besluit daar wat te gaan halen. Op het terras zitten de 2 Tsjechen en zij herkennen mij ook vanuit Mostar. Ik maak met hun een praatje en blijkbaar hebben ze mij ook al in Butrint gezien, maar ik moet ontkennen dat ze me niet zijn opgevallen. Wanneer ik weer bij mijn motor kom, zie ik dat er allemaal auto’s dubbel geparkeerd staan en zo ook rond mijn motor. Met heel veel moeite krijg ik mijn motor er tussen vandaag en dat kost me met een temperatuur van zo’n 35°C toch ook aardig wat zweet. Vanaf de bron is het niet ver meer naar de grens en al gauw staat Griekenland al op de borden aangegeven. Onderweg naar de grens maak ik nog wat foto's van de omgeving en een aantal hutjes die ik zie staan vlak naast de vuilnis belt.



 Bij de grens aangekomen valt het mee met de drukte en kan direct naar een loket doorrijden. Hier willen ze zelfs de eigendompapieren van de motor zien en worden mijn tassen gecondoleerd op inhoud. Na deze controle mag ik doorrijden naar de 2e controle en hier staat best een lange rij. Ik rijd door naar voren en halverwege voeg ik even in om een foto te maken. Bij dit loket wordt wederom alles gecontroleerd en krijg ik zelfs een stempel in mijn paspoort, hier wordt alleen gevraagd wat ik mijn tassen heb, dit is de strengste controle tot nu toe.

Na de grens houd ik voor het gemak de borden naar Ioannina aan en vanaf daar wil ik binnendoor richting Meteora. In Ioannina bestel ik op een terras wat te eten en kom er achter dat ik mijn horloge ben vergeten te verstellen, in Griekenland is het een uur later als in Nederland. Op de kaart zie ik dat er naast de snelweg een parallelweg loopt dwars door de bergen, ik gok er op dat dit de oude doorgaande weg is. In Ioannina pin ik nog wat extra euros en ga dan richting de E92, zoals deze weg is gemarkeerd. Als snel verlaat ik de stad en rijd langs een meer omhoog, vanwaar ik de stad mooi kan zien liggen.



Even verderop heb ik zicht op de snelweg, die via een tunnels en bruggen een zo recht mogelijk tracé af legt. Ik rijd via een serie bochten omhoog langs de helling en kruis daarbij diverse keren de snelweg die onder mij door loopt zie ik op de gps. Het is goed te zien dat de weg in onbruik is geraakt en op sommige stukken is het wegdek erg slecht. Onderweg passeer ik diverse sneeuwploegstations, wat er op duid dat deze weg in de winter ook altijd open is geweest, nu allemaal verlaten en vervallen. Op een groepje Italiaanse motoren die voorbij komen als ik een foto sta te maken, kom ik geen ander verkeer tegen, wel heel veel koeien en geiten.





Wanneer ik in Metsovo ga tanken blijkt de pomp alleen maar cash te accepteren, dit is geen probleem want ik heb net gepind. Wanneer ik wil afrekenen haalt de bediende mijn briefje van 50 door een scanner en deze geeft aan dat het vals is. Na een grondige controle van watermerken en dergelijke accepteert hij het briefje toch maar, aangezien ik zeg geen andere bij me te hebben. Vanaf Metsovo word Kalampaka ook al op de borden aangegeven, deze plaats ligt pal naast de rotsen waar Meteora ligt. Het is een kwestie van borden volgen en al snel ben ik in Kalampaka. Omdat ik vanochtend vrij laat ben vertrokken en de klok een uur vooruit is gegaan is het al over 7 uur, dus op zoek naar een camping. Een camping is hier niet moeilijk te vinden en ik vind al snel een camping met een zwembad en uitzicht op de rotsen, waar de kloosters op staan. Vanwege de temperatuur zet ik alleen mijn binnententje op en trek snel mijn zwembroek aan en dat is lekker verkoelend.


Na het zwemmen begeef ik me richting het restaurant bij de camping en bestel Griekse Moussaka. Deze smaakt heerlijk en met een lekker Grieks biertje erbij is het helemaal compleet. Op het terras zitten ook een tweetal Nederlanders en al snel ben ik met hun aan de praat. Zo zijn met de auto bezig aan een rondreis over de Balkan en rijden hem precies andersom. Ik krijg van hun een aantal bruikbare tips voor o.a. Macedonië en Bosnië en noteer deze in mijn boekje. Na een gezellige avond en een aantal biertjes lig ik rond een uur of 11 in mijn tent en ben al weer snel vertrokken.

[The Mechanic]

Weer geweldig Hans 
Je hebt hier gewoon een full-time job aan

[MotorFreak]

Elke keer weer genieten om je verslagen te lezen 

[Veloce]

Heel leuk om te lezen.
Enne nog bedankt voor de tip, het was idd een prachtige weg!

[Hans 89]

Dag 16 – Dinsdag

Ik ben rond een uur of 7 wakker en qua temperatuur is het heerlijk, dat gaat een mooie dag worden. Na het ontbijt reken ik de overnachting af bij de receptie en krijg daar nog een presentje mee, een bidprentje op een houten ondergrond. Plan voor vandaag is eerst de kloosters bezoeken en dan richting Thessaloniki, vanaf daar wil ik dan richting Macedonië rijden. Ik heb een tijdje terug een paar foto’s gezien van deze kloosters en heb dat toen opgezocht op Google. Zodoende leek het me interessant om deze onderweg aan te doen en heb van diverse mensen onderweg ook gehoord dat het de moeite waard is. De kloosters zijn van de Grieks Orthodoxe kerk en zijn ontstaan nadat kluizenaars de rotsformaties beklommen om daar te gaan leven. In de loop van de tijd kwamen er steeds meer kluizenaars en monniken terecht, waarna al gauw de eerste kloosters verrezen. In de hoogtijdagen hebben hier 24 kloosters gestaan, maar door diverse oorlogen en verval zijn er nog 6 in goede staat over gebleven, die te bezichtigen zijn en waar tot op de dag van vandaag nog monniken leven. Vroeger waren de kloosters moeilijk te bereiken, maar vandaag de dag liggen er prachtige wegen naar toe. Dit vermoeden had ik al, aangezien ik gisteravond heel veel motoren hoorde rijden rond de kloosters. De route naar de kloosters is niet heel moeilijk, want vanaf de camping is het linksaf en dan de weg volgen.



Van de 2 Nederlanders had ik de tip gekregen om het Rousanouklooster te bezoeken, ook wel het vrouwenklooster genaamd, vanwege dat hier nog nonnen leven. In dit klooster zijn nog mooi bewaarde fresco’s te zien, die ruim 400 jaar oud zijn. Dit is ook het eerste klooster wat ik tegen kom en parkeer de motor vlakbij de trap naar boven. Na een behoorlijk aantal traptreden ben ik boven en ga het klooster binnen. Bij de ingang wordt je gecontroleerd of je wel fatsoenlijk gekleed bent en sommige mensen moeten een omslagdoek om de benen of schouders dragen ivm teveel blote lichaamsdelen. Dit stuit bij sommige mensen op weerstand, ik snap dit niet want het staat overal aangegeven dat je gepaste kleding moet dragen. De kerk met daarin de fresco’s is erg bijzonder en mooi om te zien. Helaas mag je geen foto’s maken en er wordt ook op gecontroleerd door een non, ik had zeer zeker mooie foto’s kunnen maken. Na het bezoek rijd ik via een prachtige weg verder naar boven waar ik een bezoek wil brengen aan het Varlaäm klooster. Ik wilde eigenlijk het klooster Groot Meteoron bezoeken, dit is het grootste klooster, maar deze is vandaag gesloten. Het Varlaäm klooster is qua grootte het 2e klooster en heeft volgens een folder die ik op de camping heb meegenomen een museum ingericht. Aangekomen op de parkeerplaats is het best druk met auto’s en bussen en ik parkeer mijn motor naast een aantal Italiaanse motoren. Dit klooster is lekker druk, maar ook wel bijzonder om te zien. In het museum zijn een aantal bijzonder voorwerpen te zien. Na een rondgang door het klooster bezoek ik de bijbehorende kerk en ook hier zijn mooie fresco’s te zien. Op de parkeerplaats staan diverse winkeltjes en ook een kraampje wat eten en drinken verkoopt. Het is me opgevallen dat ze hier in Griekenland veel ijskoffie drinken en besluit er ook één te nemen. Het is dat het lekker koel is, maar ik vind het niet te zuipen, gewoonweg smerig. Ik spoel de smaak weg met wat water en stap weer op de motor. Temperatuur is ondertussen al boven de 35°C gestegen en ben blij als ik weer aan het rijden ben. Onderweg maak nog wat foto’s van de omgeving en al snel laat ik de rotsen met hun kloosters achter me.




Ik wil zo veel als mogelijk de doorgaande wegen vermijden richting Thessaloniki en al snel rijd ik over de kleinste weggetjes binnendoor. Hier is goed te zien dat Griekenland financieel niet het meest sterke land van Europa is. Zo kom je hier veel vervallen huizen en boerderijen tegen en zijn sommige dorpen alleen maar bereikbaar via een verharde weg. Onderweg steekt er nog een schildpad over, die na een zetje wat sneller gaat lopen en in de berm verdwijnt. Op het internet heb ik nog gevonden dat dit de Griekse Landschildpad is geweest. De omgeving is erg mooi en na een lang stuk onverharde weg, waar ik veel geiten ben tegengekomen, ben ik in de buurt van Elassona.





Ik rijd de stad in op zoek naar wat te eten en vind dit al snel in de vorm van een pita Gyros. De eigenaar van het eettentje spreekt goed Engels en hij wijst op een V-strom die aan de overkant staat en zegt dat dit zijn motor is. Als ik vertel dat ik richting Thessaloniki ga, wijst hij op de kaart een route aan die ik zou moeten rijden. Vanaf hier moet ik via de E013 naar Katerini rijden en dan vanaf daar de snelweg op, aangezien het daar bijna niet te doen is om binnendoor te rijden en het ook erg saai zou zijn. Als ik de E013 zou volgen, dan kom ik onderweg langs de berg Olympus, dit is de hoogste berg van Griekenland en speelt een belangrijke rol in de Griekse mythologie vertelt hij. Ik wilde eigenlijk eerst naar de kust en deze dan volgen, maar dit klinkt een stuk interessanter en stel mijn plan bij. Ik bedank de man voor zijn info en stap weer op de motor. Op een temperatuurbord zie ik dat het ondertussen al 45°C is en vul bij een waterbron net buiten de stad mijn camelbak nog maar eens af. De weg is niet heel moeilijk te vinden, aangezien het de doorgaande weg naar Katerini is en ook met bordje staat aangegeven. Als snel krijg ik zicht op de berg Olympus, maar helaas is deze in de wolken gehuld en begint het hier ook te spetteren. Onderweg maak ik nog een foto van een Byzantijnse kerk uit de twaalfde eeuw en vervolg mijn weg.


Ik ben nu net een weggetje omhoog gereden om vanaf een hoger punt wat foto’s te maken, wanneer er een stortbui los barst. Gelukkig rijd ik net langs een soort van overdekte picknickplaats en parkeer mijn motor en mezelf onder het afdak en wacht de bui af. Ik heb nu zicht op de berg en het dal en daar zie ook dat het flink onweert en het ziet donker van de regen en de wolken.


Met dit gegeven besluit ik de berg Olympus te laten voor wat het is en zal de weg verder volgen naar Katerini. Ik rijd weer terug naar de doorgaande weg en wanneer ik aan de andere kant van de berg rijdt wordt het droog. De weg voert door een rustige en bosrijke omgeving en ik kom dan ook weinig ander verkeer tegen. Ik heb geen haast en rijd heerlijk op het gemak en geniet van de omgeving. Wanneer ik een flauwe bocht uit kom, zie ik een tegenligger aankomen die een paar meter voor me ineens mijn weghelft op komt. Ik probeer de auto te ontwijken maar raak met stuur en tassen de auto in de zijkant, waarna ik onderuit ga en in de vangrail tot stilstand kom. Mijn linkerbeen zit vast onder de motor en met enige moeite krijg ik deze er tussenuit. Wanneer ik ga staan, kan ik bijna niet staan op mijn been en ga op de vangrail zitten. Tot mijn verbazing zie ik de andere auto niet staan, terwijl ik wel gezien heb dat hij gestopt is. Ik strompel een klein stukje de weg op, om te zien of hij niet na de flauwe bocht is gestopt, maar dat is helaas niet het geval. Er komt wel een andere auto langs rijden die wel stopt en gelukkig spreekt de bestuurder en zijn vrouw goed Engels. Hij belt voor mij de ambulance daar ik gewoonweg niet kan staan op mijn been en belt ook de politie. Nadat ik wat foto’s heb gemaakt, helpt hij mij om de motor recht te zetten.

We zetten de motor in de berm en ik ga op een steen ernaast zitten en wacht de komst van de ambulance af. Ondertussen begint mijn onderbeen steeds meer pijn te doen en voel ik in mijn linkerschouder ook pijn opkomen. Na ruim 30 min arriveert de ambulance en bedank ik de voorbijgangers voor hun hulp. De politie arriveert een paar min later en zij maken gelijk een rapport op en maken ook wat foto’s. De ambulance zal mij afvoeren naar het ziekenhuis, terwijl de politie zich zal ontfermen over de motor en bagage. Ik neem mijn papieren en portemonnee mee en wordt achter in de ambulance gelegd. De politieagent komt nog zeggen dat ik morgen op het bureau langs moet komen om aangifte te doen en de verdere zaken af te handelen. De rit naar het ziekenhuis duurt ruim 3 kwartier en daar aangekomen wordt ik naar de eerste hulp gebracht.

Daar worden gelijk foto’s gemaakt van mijn been en schouder. De arts bekijkt de foto’s en ziet aan mijn schouder niks, maar mijn linkerkuitbeen is gebroken en zal in het gips moeten. Nadat er gips is gezet, krijg ik een adres waar ik krukken kan ophalen en krijg nog een recept voor pijnstillers. Omdat ik voor de rest niet veel bijzonders mankeer besluit ik om maar in een hotel te gaan voor vannacht. In het ziekenhuis bellen ze een taxi en onderweg naar het hotel pikken we de krukken en de pijnstillers op. De taxi chauffeur is erg behulpzaam en hij weet ook een goed hotel in de stad. In het hotel aangekomen bel ik eerst even met het thuisfront, waarna ik de motor en mijn zorgverzekering bel om de schade te melden. Het hotel heeft geen restaurant en met behulp van mijn krukken haal ik een restaurant verderop in de straat wat te eten, gelukkig zit het hotel midden in het centrum en ligt er van alles dichtbij. ’s Avonds kijk ik op een tv nog naar het nieuws en zie dat ze in de regio bij de berg Olympus ontzettend noodweer hebben gehad. Ik zie beelden voorbij komen van ondergelopen straten en hagelstenen zo groot als golfballen. Ik kijk nog een film en ben blij dat die Grieken gelukkig alles ondertitelen en niet over spreken zoals in veel landen gebeurd. De film is niet heel boeiend en besluit als snel om te gaan slapen. Ondanks de pijn in het lichaam slaap ik heel snel.